Ο Ωκεανός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε.

Ο ήλιος πήρε και πάλι τη θέση του στο θρόνο περήφανος υποδεικνύοντας ότι το φώς θεριεύει και το σκότος υποχωρεί.

Η Λένα ντύθηκε,έφαγε και βγήκε έξω με τον Μπλού για την καθιερωμένη τους βόλτα.

Ξύπνησε αποφασισμένη να μην κλάψει ποτέ ξανά,χθές φάνηκε για ακόμη μια φορά αδύναμη,κάτι πού δε συγχωρεί στον εαυτό της...

Καθώς επέστρεφε στο διαμέρισμα της πρόσεξε ότι στο διάδρομο ,κοντά στην πόρτα της στεκόταν ένας τύπος κρατώντας ένα πελώριο λευκό κουτί.

Η Λένα δεν του έδωσε σημασία,προσπέρασε το νεαρό και καθώς ξεκλείδωνε την πόρτα αυτός της μίλησε.

-"Η δεσποινίς Λένα Γιαννοπούλου;" τη ρώτησε.

Ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά μόλις άκουσε το επίθετο της,καιρό είχε κάποιος να την αποκαλέσει έτσι.Εδώ και χρόνια ήταν απλώς η Λένα.

Μονάχα η Μένια γνώριζε το επίθετο της και οι ...γονείς της.

-"Ναι,εγώ είμαι." απάντησε κοιτώντας με περιέργεια το κουτί.

-"Αυτό είναι για σας"της είπε παραδίδοντας της το."Υπογράψτε εδώ παρακαλώ,έτσι θα ξέρει ο αποστολέας ότι παραλάβατε το δέμα."

-"Και ποιός είναι ο αποστολέας;"

-"Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ ν'απαντήσω.Αντίο δεσποινίς." είπε και εξαφανίστηκε αφήνοντας τη Λένα ν'αναρωτιέται.

Άφησε το κουτί πάνω στο κρεβάτι της και χιλιάδες σκέψεις άρχισαν να περνάνε από το μυαλό της.

Αύριο είναι τα γενέθλια της,κλείνει τα είκοσι οπότε αυτό είναι ίσως κάποιο δώρο της Μένιας...Αλλά γιατί να το στείλει με κούριερ και να μην της το δώσει η ίδια;Αυτό θα ήταν περίεργο!

Ίσως να είναι κάποιος που δε θέλει να τη δεί,δε θέλει να την αντιμετωπίσει...

Ελπίδες άρχισαν να διεισδύουν ανελέητα στη ματωμένη ψυχή της.Κι αν αυτό είναι ένα δώρο γενεθλίων από τον μπαμπά ή τη μαμά της; Μπορεί να μετάνιωσαν και να τη θέλουν πίσω στη ζωή τους και αυτός να είναι ένας τρόπος για να απολογηθούν.

Τα μάτια τους απέκτησαν μια ζωηράδα και η καρδιά της φτερούγισε.

Με άτσαλες κινήσεις έλυσε το φιόγκο και άνοιξε το κουτί.

Μέσα βρισκόταν ένα πανέμορφο μπλέ φόρεμα με ασημένιες λεπτομέρεις στο μπούστο.

Η μαμά της γνωρίζει ότι το μπλέ είναι το αγαπημένο της χρώμα.