Alles Begon Hier

Kamille Thee- Deon

Ik zat op de bank bij mijn oma. In mijn handen had ik een kopje kamille thee. Ik weet niet waarom ik het had, want kamille thee vind ik het vieste op aarde wat er bestaat. Maar toch had ik het. In de keuken klonk de stem van mijn oma en mijn moeder. Ze waren aan het praten. Niet gezellig over die nieuwe, schattige winkel in de stad, maar over mijn zusje, Safa. "Ja, ik weet dat we dat moeten doen, maar misschien is het nog wel te vroeg. Ik bedoel ze is pas 2 maanden ziek. Het zou toch kunnen dat ze over 3 weken weer beter is en gewoon kan revalideren in Utrecht?". "Wil je soms niet het beste voor Safa?! Anders neem ik haar wel mee naar Ijsland, want ik weet toevallig vrijwel zeker dat de dokter gaat zeggen dat ze het beste kan revalideren in Revalidatie Centrum morgun dögg". Ik wist vrijwel zeker dat Safa hoorde wat ze zei want ze keek met een bezorgde blik naar haar telefoon. Haar vingers schoten snel over het scherm. Wat me nog verbaasde want ze heeft een spierziekte. Waarschijnlijk kan ze over 2 jaar haast niets meer. Dat was wat de dokters de laatste keer zeiden toen we er waren. Ik vond het vreselijk, ondanks dat Safa en ik vaak ruzie hebben hou ik wel van haar. Langzaam neem ik een slokje van mijn thee, om het daarna moeilijk door mijn keel te krijgen. Vandaag gaan we weer. De dokter. Mijn vader gaat naast me op de bank zitten. Hij staart naar de tv. Maar ik weet dat hij helemaal niet kijkt. Hij wil gewoon bij ons zijn. En weetje? Ik begrijp hem. Zijn dochter is ziek en ik ben ook niet bepaald altijd even aardig. Oma komt aanlopen met een bord met aardappels en een half uur later zitten wij bij de dokter.

In het ziekenhuis stinkt het. Ik ruik gips, pleisters en omtsmettingsmiddel. Maar inmiddels ben ik er wel aan gewend. Mijn leven stinkt gewoon. "Mevrouw van Domperlen?". Een vrouw in een wit pak staat in de deuropening. Haar haar zit in een knot en ze kijkt zoekend om zich heen. Safa staat op. Ik len mijn ouders lopen achter haar aan. Meestal wil ik niet mee. Ik hoef niet te horen dat Safa over 2 jaar nog leeft maar eigenlijk dood is. Ik hoef niet te weten wat Safa allemaal mee maakt. Ik hoef mijn ouders niet te zien als ze bijna gaan huilen. Maar deze keer ga ik mee. Ik weet al wat ze gaan zeggen. Safa moet waarschijnlijk naar Ijsland om bij te komen van haar operatie. Daar moeten we dan 2 maanden blijven. Geen zin in. Maar het zal wel moeten voor Safa. Zodra we in de operatiekamer komen begin ik te zweten. Ik wil hier niet zijn! "Mam, zou ik misschien even wat te drinken mogen halen?". "Ehm, weet je dat wel zeker lieverd ik denk dat...". "NEE! Ik vind het niet erg als Deon wat gaat drinken!" Roept Safa er doorheen. Ze knipoogt naar me. Ik knipoog terug. Ze is tof. Mam knikt naar me en ik loop weg. Door de gang en naar de wachtkamer. In de wachtkamer zitten veel mensen met allemaal andere verhalen. Rechts zit een jongen met een arm in het gips en met een pleister op zn neus. Links zit een meisje in een rolstoel met een verband om haar nek. Ergens wil ik weten wat er met hun is, maar ergens anders ook helemaal niet. In de hoek staat een machine om drinken te halen, maar ik loop er voorbij. Ik heb zin om even te lopen