Ik lig op een soort bed. Ik voel dat mijn arm en benen pijn doen. Ik knijp mijn ogen dicht en ze rijden het bed de kamer uit. Ik kom langs de andere operatiekamers en ik kan de patienten zien. Ik wil niet kijken maar ik doe het toch. Ik kijk even en draai dan snel mijn hoofd weg. Brrr, slecht idee. Ik kan niet zo goed tegen bloed. De dokter rijd me een kamer in. Alles is wit. Wit, wit, wit. "Zo, Safa, ben je klaar voor de operatie?". Het liefst wil ik keihard nee schreeuwen en wegrennnen, maar dat is waarschijnlijk niet zo'n goed idee. "Ja, Tim, ik denk dat ik er wel klaar voor ben". Eigenlijk heet hij Meneer Schreiven, maar omdat ik hem ken mag ik hem Tim noemen. Dat doe ik altijd. Dan klinkt het nog een beetje relaxt. Tim legt een verband op mijn arm en pakt een naald erbij. Ik kijk weg en hij prikt hem erin. Langzaam val ik inslaap.
Een paar uur later word ik wakker. Ik kruip omhoog, maar het lukt niet. "Wat gebeurt er?!" Roep ik ineens. "Rustig maar, dit is alleen een bijwerking. Over 4 dagen kan je weer normaa, bewegen, maar voor nu ben je verlamd". "WAT?! Bedoel je dat ik mijn benen niet meer kan bewegen?!" Roep ik vragend. Dit had niemand mij verteld!. "Rustig nou maar, je ouders komen er zo aan. Ik laat je nu weer slapen en als je over 10 uur wakker word ben je in Ijsland." Tim voelde even niet meer als Tim. Ik kende Tim alleen aardig, maar ik weet niet wat ik nu van hem vond. Maar ik weet zeker dat ik hem geen tim vond. Nog voor ik iets kon zeggen voelde ik alweer een naald in mijn huid steken. Het werd weer zwart voor mijn ogen.
JE LEEST
Alles Begon Hier
Adventure1 vakantie, 2 zieken en 1 weggelopen jongen. -stukje uit het boek- "Hoe kan je dat nou zeggen?! Ik ben ook je kind!". Hij zei niks. Hij haalde zijn hand naar achter. Nee, dit kon hij niet doen. Zo was hij niet. Maar ik had het fout. Ik voelde de pi...
