Haar haar werd naar achter geblazen door de koude wind. Langzaam zette een helikopter zich aan de grond. Met veel kabaal kwam hij tot stilstand. Even schoot de gedachte door mn hoofd dat als wij er niet waren geweest de jongen waarschijnlijk doodgevroren was. Snel zette ik het uit mn hoofd. We hadden geluk gehad dat Arabella een klaptelefoon bij zich had.
Een half uur later waren we in het ziekenhuis. Ik zweette. "Wat als hij me ziet" het was niet de bedoeling dat ik het hoorde. Wat bedoelde Arabella? "Wat bedoel je?". "Niets". "Weet je het zeker?". Ze zei even niks en frummelde aan haar haar zoals ze altijd deed. "De dokters". Vragend keek ik haar aan. Wat bedoelde ze?. "Ik ben weggelopen". Ze haalde haar hand door haar haar en vervolgde:"ik ben ziek, ik mocht niet weg en de laatste keer dat ik buiten was geweest was een jaar geleden. Ik moest hier weg. Weg van de witte muren en de andere patienten. Het was niet mijn bedoeling je te ontmoeten, maar het was toch wel fijn".
Zonder na te denken zeg ik: "waarom ontweek je me?" Het was eigenlijk geen vraag. "Omdat ik bang was, voor alles".
Er was verder niemand in de kamer. "Ben je nogsteeds bang?" Vroeg ik. Ze wilde antwoorden maar ik zoende haar. En gelukkig zoende ze terug.
~the end~
JE LEEST
Alles Begon Hier
Adventure1 vakantie, 2 zieken en 1 weggelopen jongen. -stukje uit het boek- "Hoe kan je dat nou zeggen?! Ik ben ook je kind!". Hij zei niks. Hij haalde zijn hand naar achter. Nee, dit kon hij niet doen. Zo was hij niet. Maar ik had het fout. Ik voelde de pi...
