In mijn hand heb ik een beker met koffie. Ik zit in een vliegtuig stoel en ik probeer te slapen. Wat moeilijk lukt omdat 1 of ander kind achter me tegen mijn stoel schopt. Ik zucht en trek mn benen op. Naast me zitten mijn ouders. Het valt me op dat ze uberhaupt nog naast elkaar zitten. De laatste keer dat ze dat deden liep uit op 3 hevige gesprekken, verspilde scheldwoorden en een bijna fataal ongeluk met een vork ( je wil het niet weten). Mn moeder kijkt zenuwachtig uit het raam en mn vader doet hetzelfde maar dan op zijn telefoon. Safa vliegt in een ander vliegtuig. Een special vliegtuig voor zieken. Het liefste wil ik bij haar zijn, maar dat mag niet. Ik doe mijn oortjes in en ga muziek luisteren. Years And Years.
De tijd vliegt. De vlucht verloopt rustig en we zijn bijna in Ijsland. "This is your captain speaking, we gaan bijna landen in Ijsland. Wij verzoeken u vriendelijk om de gordels vast te doen en....". Ik weet allang wat je allemaal moet doen dus ik doe mijn oortjes weer in.
1 uur later zijn we in het revalidatiecentrum. Of nou ja, we staan voor het revalidatiecentrum. Het is groot en het is omringd door mensen in rolstoelen, op krukken en met enorme wallen onder hun ogen. Gezellig.
We blijven nog even en staan en dan zegt mijn moeder: " kom op jongens, we gaan naar binnen!". Ik zucht en wacht tot er iemand gaat. En waneer er niemand gaat ga ik zelf. Ik loop de marmeren trap op en ga naar. Binnen. In het revalidatiecentrum is het warm. Het zweet breekt me uit. Snel trek ik mn jasje uit en stop hem in mn rugzak. Achter me komen mijn ouders. "Een hele goede morgen! Welkom in ons revalidatiecentrum. Wat fijn dat jullie er zijn!" Zegt een vrouw met fel blond haar en rode lippenstift ineens.
JE LEEST
Alles Begon Hier
Adventure1 vakantie, 2 zieken en 1 weggelopen jongen. -stukje uit het boek- "Hoe kan je dat nou zeggen?! Ik ben ook je kind!". Hij zei niks. Hij haalde zijn hand naar achter. Nee, dit kon hij niet doen. Zo was hij niet. Maar ik had het fout. Ik voelde de pi...
