Alles Begon Hier

Weggelopen- Deon.

"Safa? Safa? SAFA!!!???" . Ik raak in paniek. Safa viel ineens weg. Ik blijf verstijfd staan.  Ik grijp naar haar pols om haar hartslag te voelen. Ik zucht. Ik hoor haar hartslag. Ik kijk naar haar. Wat moet ik doen? Meteen ren ik weg. Door de gangen. Langs de kamers. Van de trappen. Op de opstapjes. "MAM!" Ik hijg. "SAFA!!". "Wat is er met Safa?!" Zegt ze geschrokken. Ze zet haar kopje neer. Met haar grote groene ogen kijkt ze me aan. Als ik niet antwoord staat ze op. Ze begint te rennen. Ik ren achter haar aan. Luid door de hL roept ze een zuster. Een vrouw met lang, golvend bruin haar komt achter haar aan. Ze ziet dat er iets is. Met zijn drieën rennen we door de gangen. Langs de kamers. Op de trappen. Over de opstapjes. Als we in de kamer aan komen ligt Safa daar. Stil en vredig. Maar ik weet dat dat niet klopt. De zuster knielt bij haar neer en roept via een walky-talky een dokter. "Hoelang ligt ze hier al?!" Vraagt ze bezorgd aan mij. Dan komt mijn vader binnen rennen. Hij duwt mij aan de kant en ik val op het andere bed. Hij knielt neer bij Safa. "Meisje van me? Hoor je me?" . Mijn vader ademt snel. Ik krabbel op van het bed. "Ehhh... Toen het gebeurde ben ik mog even blijven staan en..." Mompel ik. "LAAT OOK MAAR! Zuster? Wat is er aan de hand??" Onderbreekt mijn vader. "Haar hartslag is stabiel, maar haar ademhaling gaat slecht".

Die avond zitten we met zijn alle aan het buffet. Nou ja, met zijn alle? Safa is er niet bij. Die is opgenomen bij de HAP. Inmiddels heb ik met mijn vork al 8 keer in mijn biefstuk geprikt. "Je moet iets eten lieverd" zegt mijn moeder lief. " ik kan het niet. Ik heb het idee dat het mijn schuld is..." . "Het is niet jou schuld lieverd. Je kon er niks aan doen!" Zegt ze. "Wat zeg je Eline? Het is helemaal zijn schuld wel! Als hij niet zo dom was geweest om te blijven staan! Dan was dit allemaal niet gebeurd!" Buldert mijn vader. Ik voel woede opkomen. Ik wist wel dat Safa zijn favoriet was. Ik heb hem ooit horen zeggen dat hij er spijt van had dat ze nog een kind hadden. Ik dus. "Nou Eric, ik denk dat dat.." . " NEE! Het is zijn schuld! Hoe heb je hem dan ook alleen kunnen laten met haar!" Onderbreekt mijn vader. "Pap!" Zeg ik. Daarna sta ik woedend op van de tafel en laat de stoel naar achter vallen. Ik loop weg. Ik zie mijn moeder verbaasd kijken. Snel ga ik de hal in. Ik ik zie dat mijn vader achter me aan komt. Ik ben nogsteeds boos. En ineens staat mijn vader voor me. "Hoe kun je nou zoiets zeggen?! Ik ben ook je kind!" . Hij zegt niks. Ik zie zijn hand naar achter gaan. Bang kijk ik hem aan. Dit kan hij niet doen. Zoiets doet hij niet. Maar ik heb het fout. Ik voel de pijn door mijn hele lichaam gaan. Iedereen in de hal kijkt ons aan. Met mijn hand op mijn wang ren ik weg. Hij blijft staan. Gewoon staan. Snel ren ik de trap op en ga onze kamer binnen. Ik pak kleding, eten, drinken, mijn telefoon en schoenen. Snel kijk ik naar het lege bed van Safa. Dan leg ik het diamantje op haar kussen en ga weg. Voor altijd.