Ik werd wakker. Knallende koppijn. Witte muren. Zusters. Ik herkende dit. De HAP. Oftewel: de HuisArtsen Post. Ik kroop een beetje omhoog. De deur van mijn kamer ging open. Een jongenman van ongeveer mijn leeftijd keek naar binnen. "Ik..." . Gelijk daarna sloot hij de deur weer. Even kon ik aan niks anders denken. Hij was zo knap. Hoe kon dit? Ik werd nooit verliefd en had me voorgenomen het ook nooit te worden. Ik had van Deon vervelende verhalen gehoord over exen. Ondanks dat hij pas 2 vriendinnetjes had gehad. Brrr. Dat wilde ik allemaal niet. Maar hij leek anders. Hij had bruin krullend haar en bruine ogen. Mijn dagdroom werd verpest door 2 zusters die mijn kamer kwamen binnen stormen met een fles met zuurstof. De ene duwde me tegen een kussen en de andere stopte een slangetje in mijn neus. "Wat gebeurt er?" Vraag ik verbaasd. Het enige wat ik krijg te horen is "hratt hratt hratt , höfum við engan tíma missa!" . Ik heb geen idee wat ze zeggen, maar ik knik maar ja. Dat werkt altijd. En binnen drie seconden zijn ze weer weg. Ineens valt het me op dat er naast me nog een bed staat. Het is leeg. Maar het ziet er uit alsof er net nog ingeslapen is. Deel ik mijn kamer? Ineens gaat de deur weer open en de jongen staat er weer. Hij zegt niks . "Ehm.. Hoi?" Zeg ik vragend. De jongen gaat in het bed liggen en stopt een slangetje in zijn neus. Daarna zegt hij niks meer. Hij is in het wit gekleed. Net als ik. Hij is dus ook een patient.
De hele avond blijf ik wakker. Ik kan niet slapen. De jongen in het andere bed kijkt tv. "Wat kijk je?" Vraag ik. "Hmpf" . Dat is waar hij mee antwoord. Hij ziet er niet erg aanspreekbaar uit. Daarna kijkt hij me kwaad aan en gaat hij weer door met tv kijken. Ik vraag me af wat hij heeft. Waarom hij hier is. Maar waarschijnlijk gaat hij daar niet op antwoorden.
De uren versrijken en de jongen zegt niks. Het licht van de maan valt in de kamer. Net als ik wil gaan slapen zegt hij iets : " waarom ben je hier?" . Het klinkt niet geïnterreseerd, maar ik antwoord toch. "Ik heb een spierziekte". Hij knikt. "En jij?" Vraag ik rustig. "Ehh.. Ik heb veel gebroken bij een ehh.. Skate ongeluk" zegt hij twijfelend. Ik knik. " ben je hier al lang?" Vraag ik. "Valt mee, niet erg lang, jij?" . "Nee, ik ben hier sinds gisteren" . Daarna zegt hij niks meer. Ik kijk hem nog even aan en hij kijkt mij aan. Daarna draait hij zijn hoofd weg. Doet de tv uit en gaat slapen.
JE LEEST
Alles Begon Hier
Adventure1 vakantie, 2 zieken en 1 weggelopen jongen. -stukje uit het boek- "Hoe kan je dat nou zeggen?! Ik ben ook je kind!". Hij zei niks. Hij haalde zijn hand naar achter. Nee, dit kon hij niet doen. Zo was hij niet. Maar ik had het fout. Ik voelde de pi...
