Can you keep a Secret? ~ L.S

Part 2.

Louis' pov.

Met mijn vingers stevig om mijn neus geklemd kwam ik de kleedkamers binnen. Echt.. ik wist dat wij jongens konden stinken maar met dit warme weer is het echt extreem, een vuilnisbak ruikt nog beter op dit moment. Ik keek de kleedkamer rond en liep richting Olly en Liam, 2 spelers uit het team en een paar van mijn beste vrienden. Voorzichtig haalde ik de vingers van mijn neus en langzaam snoof ik de lucht op. Liam keek me lachend aan en net toen ik op hem af wilde lopen kwam er een grote gedaante voor me staan "last van de lucht Tomlinson? kom op, je bent toch geen watje, of gay.." emotieloos keek ik John aan en liep verder richting Liam, ik was nog steeds boos op hem over wat hij vanmorgen gedaan had. Die arme jongen zomaar de grond in trappen.

Opeens pakte John mijn arm vast en keek me doordringend aan "probeer mij niet te negeren Lou" siste hij. Hier liet ik het natuurlijk niet bij en duwde hem licht opzij waarna ik verder liep, alle ogen waren inmiddels op ons gericht en iedereen wachtte in spanning af wat John's volgende zet zou zijn. Helaas was voor hem die duw de druppel en tevergeefs probeerde hij zich te beheersen. Je kon horen dat iedereen zijn adem inhield toen John zijn arm omhoog hief "John! Dat zou ik niet doen als ik jou was! Want kijk... mocht jij nu zo stom zijn en het in je bolle kop halen om Louis daar te slaan dan heb je één een heel groot probleem met mij en de rest van het team en twee, ik zorg dat jij overgeplaatst wordt naar een team ver weg in Zuid-Afrika waar jij iedere dag mag trainen met graden van 35 plus. En wij weten allemaal dat jou tere huidje dat niet aankan" Met open mond keek iedereen naar de gestalte die nu met vuurrode wangen naar de grond keek. Niall Horan, zoon van de coach en de rijkste jongen van het team sprak zowaar. En hoe! Normaal hield hij altijd zijn mond en bleef op de achtergrond, gewoon omdat hij wist dat de spelers hem alleen maar als het verwende zoontje van de coach beschouwden. Maar nu..

Met kloppende aders richtte John zich tot Niall en keek hem alleen maar heel kwaad aan, hij haalde diep adem en liep richting de uitgang "waar is je excuus tegen Louis?" hoorde ik Liam van achter mij roepen, boos keek ik achterom en gaf Liam een waarschuwende blik. Langzaam draaide John zich om en kwam op me aflopen "het spijt me" met moeite perste hij de woorden over zijn lippen "het spijt je wie?" vroeg Olly nu "het spijt me, aanvoerder" en met die woorden liep John met snelle passen richting de deur die hij met een gigantisch harde klap achter zich dicht trok. Even was er een korte stilte maar niet lang daarna richtte iedereen zich tot Niall en begon te joelen "Niall dat was fantastisch! Jij mag vaker spreken!" van alle kanten werden er positieve woorden tegen de blonde jongen geroepen die wat verlegen aan zijn haar plukte en zwak glimlachte.

Bijna alle spelers waren uit de kleedkamer verdwenen en alleen Niall, Liam, Olly en ik waren nog over. Nu zag ik mijn kans schoon en liep richting Niall "hé... bedankt man, voor daarnet" glimlachend klopte ik Niall op zijn schouder die me met stralende ogen aankeek "ja.. ik eh... ik dacht ik moet toch iets doen" "en dat deed je geweldig" antwoorde Olly meteen die achter ons kwam staan, Liam sloot zich aan en legde ook een hand op Niall's schouder "ja, Niall, dat was echt geweldig" voegde hij er aan toe "vanaf nu ben je onze vriend" knipoogde Olly en trok ons in een groephug, iedereen begon te lachen en samen vervolgden we onze weg richting de kantine. Misschien krijg ik nog de kans om met die jongen te spreken...

---------------------------

Hallooo :) Ik hoop dat jullie dit verhaal echt super mooi gaan vinden!

er gaan zoveel leuke dingen gebeuren ^^

En het leukste is dat het allemaal in mijn hoofd zit en niemand het kan gebruiken :3

Keep Voting! <3

Reacties zijn ook altijd welkom :3