Can you keep a Secret? ~ L.S

Part 4.

Harry's Pov.

Met een ruk werd ik losgelaten en terug geduwd, ik viel achterover tegen de kast achter de bar en ik voelde tranen opwellen, hou je in Harry, toon geen zwakte. Ik hoorde voetstappen naderen maar was te bang om op te kijken, ik bleef naar mijn handen staren totdat er een gedaante naast me kwam zitten en een hand op mijn schouder legde, ik keek op en keek recht in een paar helder blauwe ogen "alles goed met je?" vroeg hij voorzichtig, zijn stem... zijn stem deed me breken en langzaam rolden er een paar tranen over mijn wangen en mijn schouders begonnen te schokken "shh, het komt goed. Ik heb John weggestuurd en nu zijn er alleen nog maar vrienden van je, hij doet je niets meer" dankbaar keek ik de jongen aan "dankje, echt waar..." de jongen lachte en hielp me overeind "ik ben Louis trouwens" "Harry" antwoorde ik en nam Louis' uitgestoken hand aan "vertel me, Harry, hoe kwam het dat John zo boos op je werd" ik keek Louis aan en veegde met mijn mouw mijn tranen weg "hij kwam hier al boos aan en maakte me zo zenuwachtig, ik heb perongeluk zijn bier omgestoten" fluisterde ik zacht. Louis knikte, liep weer om en kwam nu voor mij aan de bar zitten "dat hij zo boos was is mijn schuld, het spijt me, ik wist niet dat hij het op jou zou afreageren" fluisterde hij nu ook en liet zijn hoofd teleurstellend hangen. Net toen ik wat wou zeggen hief hij zijn hoofd weer op en keek me met twinkelende oogjes aan "daarom trakteer ik je nu op een biertje" glimlachte hij. Zelf begon ik nu ook te glimlachen en schonk voor ons allebei een glas in "proost" zeiden we tegelijk, even volgde er een korte stilte en toen greep ik mijn kans om Louis nogmaals te bedanken "hey Louis, ik eh.. ik heb je nog niet bedankt voor vanmorgen en natuurlijk nog een keer voor net, echt.. heel erg bedankt" ik sloeg mijn ogen verlegen neer en Louis begon zacht te lachen "Harry dat is nergens voor nodig!" riep hij bijna uit. Ik glimlachte en nam nog een slok van mijn bier, eigenlijk vond ik het vies maar ik wou op de één of andere manier een goede indruk op hem maken, het voelt alsof ik mezelf bij hem kan zijn. "Harry! Waarom zit jij hier te drinken! Je hoort de spelers te bedienen!" ik schrok op door een klap op mijn schouder en keek Bruce met grote ogen aan "ow shit! Sorry Bruce!" riep ik uit "ow.. Bruce dat was mijn schuld, ik bood Harry een glas bier aan" Bruce keek Louis met opgetrokken wenkbrauw aan en begon te lachen door mijn reactie "t'is al goed, ik doe het wel" knipoogde hij en gaf me een zachte por in de rug, ik snapte wat het betekende maar negeerde het, niemand anders behalve Bruce wist dat geheim en ik wil ook dat niemand anders dat weet.

Langzamerhand verdween iedereen uit de kantine en de rest van het stadion, Bruce ging al afsluiten en nog steeds zaten Louis en ik aan de bar. Ik was al heel wat meer over hem te weten gekomen en hij over mij, ik heb hem verteld over hoe ik bij Bruce terecht ben gekomen, even leek het of Louis spijt had van zijn vraag maar toen ik zei dat het niets uitmaakte leek hij ook steeds meer over zichzelf te gaan vertellen, hij heeft gewoon het standaard leventje gehad, zo het nu lijkt in ieder geval. "misschien wordt het tijd om te gaan" Louis' woorden doen me opschrikken uit mijn gedachten "ja, ja misschien wel" een glimlach sierde zijn mond en samen liepen we richting de uitgang, even stonden we wat ongemakkelijk naast elkaar totdat Louis me spontaan in een knuffel trok "dus.. zie ik je morgen?" vroeg ik twijfelend "jep" was Louis' antwoord, ik glimlachte en zag Bruce achter ons aankomen lopen "tot morgen Louis" zei ik nog en met die woorden namen we afscheid. Deze baan gaat misschien tot nog leuk worden.