Can you keep a Secret? ~ L.S

Part 12.

Louis' Pov.

Ik grinnikte zachtjes toen Harry als een wild konijn zijn vest zocht en vervolgens een sprintje richting huis trok "gefeliciteerd Louis, je hebt hem nu al geïnfecteerd met je hyperactieve virus" mompelde Liam sarcastisch waarop Niall en Olly in de lach schoten. Ik rolde met mijn ogen en keek Liam emotieloos aan "laten wij dan ook maar naar huis gaan" zei ik, nog steeds emotieloos, lang hield ik het niet vol maar ik was al blij dat Liam me voor een paar seconden geloofde, totdat ik in een lachbui uitbarstte. "Hey, is deze van jou?" Olly hield een telefoon voor Niall's gezicht "Nope, niet van mij, jongens?" ik bekeek het toestel aandachtig en schudde mijn hoofd "Klik er eens op dan" beviel ik Olly die raar genoeg naar me luisterde "Awh, nu weten we meteen van wie deze is" op de achtergrond was een foto te zien van een jongen met donkerbruine krullen samen met een wat bredere, donkerblonde man "Harry" mompelde ik zacht "Ik haal hem nog wel in" snel griste ik de telefoon uit Olly's handen en trok een sprintje achter Harry aan. Gelukkig slaagde ik erin om tussen het rennen door mijn nummer in Harry's telefoon te zetten, en mezelf een lege sms te sturen, misschien wordt ie boos maar dan moet hij maar met een ander pincode komen dan vier keer nul.

"Harry! Harry! Stop es even!" uitgeput kwam ik bij Harry aan "Je... je telefoon" hijgde ik, Harry begon te lachen en zei dat ik geen conditie had, nep boos hield ik de telefoon achter mijn rug, in de hoop dat Harry hem zou proberen te pakken, want ja.. sinds vanavond... ik voel me zo vreselijk raar en ik denk dat de jongen voor me daar de oorzaak van is. Als Harry uiteindelijk zijn telefoon te pakken heeft kijk ik hem teleurgesteld aan, ik had nog wel even door willen gaan... en voordat ik mezelf doorhad deed ik een paar stapjes vooruit, misschien was het nog de adrenaline van net of misschien gewoon mijn nieuwsgierigheid. Hoe dan ook, ik moest erachter komen of mijn gevoelens voor deze jongen echt waren, zou ik hem zoenen? Op de mond? Nee, dat is te afschrikwekkend, ik ken hem pas twee dagen. Teveel gedachtes vlogen door mijn hoofd en voordat ik het wist had ik al zacht mijn lippen tegen zijn wang aangeduwd "Ik moet jou juist bedanken voor vanavond" fluisterde ik nog snel waarna ik stil een stap achteruit deed en Harry niet meer aan durfde te kijken, wat zou zijn reactie zijn? Snel trok ik mijn capuchon over mijn hoofd en verliet Harry met grote stappen.