Can you keep a Secret? ~ L.S

Part 5.

Harry's Pov.

"duss... jij en Louis?" met opgetrokken wenkbrauw keek Bruce me aan. Ik begon te lachen en schudde met mijn hoofd "nee, hij is leuk maar ik ken hem net, het zou raar zijn als ik zei dat ik gevoelens voor hem zou hebben" Bruce keek net over het randje van z'n glas recht in mijn ogen "zeg nooit dat er geen liefde op het eerste gezicht bestaat jongen" ik glimlachte en weer schudde ik mijn hoofd "we zullen zien" mompelde ik zacht terwijl ik opstond van de tafel. De smerige borden die voor mij stonden waste ik af en plaatste ze daarna weer netjes terug in het kastje "Louis heeft wel geluk met jou, ik heb gehoord dat hij een vreselijke rommelkont is, misschien kun jij daar nog iets aan veranderen" met een ruk draaide ik me om en ik voelde mijn wangen rood worden "Bruce, stop het wil je?" Bruce begon hard te lachen en sloeg met zijn hand op tafel "je hebt vuurrode wangen man!" schaterde hij het uit. In een snelle reactie sloeg ik mijn handen voor mijn wangen en verliet de keuken, richting de trap naar boven waar ik me op mijn bed liet vallen, waarom doet Bruce nu zo, ik weet het wel, hij ziet me graag gelukkig met iemand maar waarom zo overdreven..? ik kom er vanzelf wel achter of ik voor die jongen val of niet. Misschien wel....

Louis'Pov.

Wat was dat? Een steek van vreugde schoot door mijn maag toen ik de wat langere krullenbol voor me in een knuffel trok. Snel zette ik de gedachtes die door mijn hoofd raasden van me af en vervolgde mijn weg richting huis, ondertussen zette ik wat muziek op en neuriede zachtjes de melodie mee, het kalmeerde me.

Ik opende de deur van mijn appartement en keek eens goed om me heen. Man, ik was echt een rommelkont.. ik glimlachte hoofdschuddend en deed een poging om de meeste zooi weg te werken. Daarna ging ik eten en probeerde wat tv te kijken, ik woonde alleen dus veel gezelschap had ik niet. Het zou best fijn zijn als er iemand hier kwam wonen, Harry misschien? Wow.. daar had ik het weer, wat is dat toch met die Harry gozer, het lijkt alsof zijn mooie groene ogen vastgeplakt zitten in mijn geheugen en iedere als ik mijn ogen sluit zie ik hem naar me lachen. Gefrustreerd sloeg ik mijn handen tegen mijn hoofd en sloot de tv af, langzaam sjokte ik naar mijn slaapkamer en liet me op bed vallen, misschien moet ik hem morgen maar een beetje ontwijken... En met die gedachte viel ik in een diepe slaap.