Şizofren Manyak #Wattys2017

İlk Aile Gezisi

Günleer günleri kovalamış Aylaar ayları almış götürmüştü. İkizler hem büyümüş hemde faaliyetlere başlamışlardı.Teoman yürümeyi öğrenmiş Mevsim ise koşmayı. Bir gün Mevsimi sıkkın ve halsiz gören Aysel hanım ,Hasan bey'i çağırmıştı.Mevsimin ateşi yada hastalık durumu yoktu sadece canı sıkılıyordu.Teoman Mevsim'e yaklaşıp bir şeyler dedi. Mevsim birden ağlamaya başladı. Teoman ise gülüyordu. Aysel hanım Teoman'ın gözüne keskin bir bakış attı. Teoman da Mevsime baktı. Kendine bakıldığını gören Mevsim Teoman'a yaklaşıp bir şey dedi.Bu sefer Teoman kızmış gibi görünüyordu. Birden Mevsim gülmeye başladı. Bu olaylar yaşanırken Aysel hanım ve Hasan bey de gülüyorlardı. Birden ortalık sessiz oldu. Mevsim ve Teoman anne ve babasına pis pis bakıp sırıtıyolardı. Hasan bey eşinin kulağına eğilip dışarı çıkmayı önerdi. Aysel hanım kabul etti. Mevsim ve Teoman'ın gözleri parlıyordu. Aysel hanım onların üstünü hazır edip giyinmeye koyuldu. Hasan bey de çantaları hazırlıyordu. Herkes hazır olunca arabaya bindiler. Gezi başlıyordu. Bir sahil kenarına gidip gezmeye başladılar. Mevsim babasının kucağında Teoman ise kendi halinde yürüyordu. Bir kenara halı serip oturdular. Mevsim huzurlu bir şekilde kendini çimenlere attı. Teoman, Mevsim'i o halde görünce o da Mevsim'in yanına kıvrıldı...
Aysel hanım ve Hasan bey konuşmaya dalmışlardı. Teoman ve Mevsim ise birbirlerine sarılmış uyuyorlardı. Aysel hanım eve dönmeyi teklif etti. Hava kararmıştı ve soğuktu. Hasan bey çocuklardan birini alıp kalktı. Aysel hanımda diğerini aldı ve arabaya yerleştirdi. Bu onların ilk ve son gezisiydi. Yola çıktılar. Birden yağmur bastırdı. Çok hızlı yağıyordu. Bardaktan boşalırcasına.Hasan bey ise duramıyor, adeta kayıyordu. Aysel hanıma dönüp korkulu gözlerle baktı. Aysel hanımda çocuklarına. Hasan bey birden bağırarak Aysel hanımın çocukların yanına gitmesi için uyardı. Aysel hanım kalkamıyordu...
Ve işte o an...Karşılarına bir kamyon çıktı. Kamyon ters yönde gidiyordu. Hasan bey ve Aysel hanım çığlık çığlığa kalmıştı... O mutlu aile tablosu yıkılmıştı...Araba paramparça olmuştu.Teoman ve Mevsim bir yana uçmuştu. Aysel hanım ise cam parçalarının karın ve yüz bölümüne isabet etmesiyle hayatını kaybetmişti. Hasan bey in ise kafası yolun ortasındaydı. Ürkünç bir sahneydi. Teoman ayaklanıp babasının kafasını avuçladı. Ağladı. Sonra annesinin yanına gitti. O kanları görünce çığlık attı. Kendi saçını başını yoluyordu. Onların öldüğünü anlamıştı. Koşarak Mevsim in yanına gitti.Mevsim cevap vermiyordu. Birden dile gelip bağırdı.
-MEVSİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİM!!!!!
_Mevsim cevap vermiyordu. Mevsime sarılıp ağladı. Annesi yada babası için ağlamıyordu. O Mevsim için, İkizi için ağlıyordu. Mevsim gözlerini açtı. Ve Teoman'a baktı. Oda dile geldi.
-A- ağabey?
-Mevsim!! İ-iyimisin ?!?!
-E-evet.
Teoman rahatlamıştı. Mevsimin gözlerini kapattı ve oradan uzaklaştılar. Teoman, Mevsim in o tabloyu görmesini istemiyordu. O küçücük...5 yaşındaki çocuk bile...Bunun ağır bir trajedi olduğunu anlayabiliyordu...Mevsim abisine dönüp neler oluyor dercesine baktı. Teoman ise yağmurdan kaçacak bir yer arıyordu. Kazanın olduğu yerin azıcık yakınında bir ağaç kovuğu buldu. Önce Mevsim'i yerleştirdi. Sonra kendisi girdi. Hava soğuktu. Mevsim'i kollarına alıp sardı. Mevsimde abisine sarıldı. Mevsim ağlamaya başladı.
-Onlar...öldüler değil mi?
Teoman kendini tutamadı ve ağladı. Mevsim ona sıkıca sarıldı. Teoman kardeşini uyarıp uyumasını söyledi ve ikisi de uykuya daldı. Teoman uyanınca bunların bir rüya olmasını diliyordu. Evde olmalarını diliyordu. O sıcak ortamı tekrar hissetmek istiyordu...