Şizofren Manyak #Wattys2017

Garip Görüşler; Mevsim Şizofren mi?

{(Mevsimin sınıf arkadaşı Mustafadan)}

-Dediğim gibi Mete abi... Ben kafamı masanın üzerine koymuştum.. Sacimla oynuyordu.. biranda oda kafasını sıraya koydu, ama hızlıca yani ses geldi.. kafamı kaldırdığımda gözleri açık bir şekilde bana doğru baktığını gordum. Önce şaka yapıyor sandim, sonra sarstim biraz ama cevap vermedi... Öldüğünü sandim.. o kadar bagirdim sesimi duymuyordu, sonra yavaş yavaş gözleri kapandı.. Panik yapmıştım, sonra da sizi çağırdılar işte..

Kafamı öne eydim. Bana birşeyler demelerini bekliyordum.. Efe abi konuştu..

Efe= Tamam git... Koridorun sonundaki odada..

(Meteden)

1 hafta oluyor...
İş yerindeyken aniden telefonum çaldı. Arayan mevsimdi, telefonu açtığımda bir başka kişinin sesin işittim..

Ahize= Alo?

-Alo? Kimsiniz? Mevsim Nerde?

Ahize= Siz Mevsimin abisimisiniz?

-evet? Ona birşeymi oldu?!!?!?!

Ahize= Ben Mevsimin rehber öğretmeniyim, Mevsimi acil hastaneye kaldirdik , gelmeniz rica olunur..

-NE? HANGİ HASTANE?

Ahize= Çevre yolundaki..

-PEKİ PEKİ HEMEN GELİYORUM... LUTFEN REHBERDEKİ DİĞERLERİNEDE HABER VERİRMİSİNİZ?!?

Ahize= peki, isimleri?

-NASİL KAYDETTİGİNİ NERDEN BİLEYİM BEN! ABİ YAZANLARİ ARAYİN, ZATEN 4 KİŞİ, LUTFEN BEN ULAŞAMAM ONLARA!

ahize= tamam, dikkatli gelin acele etmeyin, hayati tehlikesi yok..

Hemen telefonu kapatıp işi gücü bırakıp o halimle koşa koşa çevre yoluna gitmistim. Hastaneye girer girmez, herkes beni garipsemisti. Danisma yerine gidip nerde olduğunu öğrenmeye çalışırken , Mevsimin rehber öğretmeniyle karşılaşmıştım. Beni Mevsimin kaldığı odaya goturmustu. Mevsim gözleri açık oylece tavana bakıyordu. Hızla yanına oturup elini avucladim.

-Mevsim! Bana bak abim! Mevsim!

Öğretmen birden kapidan çıktı ve hemşire diye bağırdı. Hemsire gelince ne olduğunu sordu.

Mevsim uyuyordu ama gözleri açıktı... nasıl oluyor bu?

Hemşirenin demesine göre, kötü hisleri hayal ettiği için şuan o kötü hayallerini yaşıyormuş gibi hissediyor muş. Bire bir yaşıyormuş ama sadece hayal, hiç kipirdama yok... sadece gözleri açık...
Mevsimin aniden "ağabey!" Çığlığı ile sirkelendim. Kafasını bana donduruyor ama gözü hala baktığı yerdeydi. Korkutucu..
Elimi mevsimin baktığı yere tutup bana bakmasını sağladım. Beni görünce birden oturur pozisyona gelip bana sarilmaya çalıştı. Yine bastı çığlığı. Deli gibi ağlıyordu. O aglayinca bende ağladım. Kapıdan tanidik yüzler gelince onlarda şaşırdılar.

Hastanelik işlerimiz bittikten sonra evimizin yoluna koyulduk. Mevsim kucagimdaydi , abileri ise arkamda. İçeri girince direkmen odasına yatirdim zaten... çok korkunçtu.. doktor bize, onun şizofren olabileceğini söylemişti.. üzülmüştük, sonucta kardeşimiz... Ama neden?... biz ona iyi bakmiyormuyduk? Neyden etkilendi bu kadar?...

Korku ile bunları düşünürken Mevsimin Sınıf arkadaşı Mustafa geldi. Ona sorular sorduktan sonra Mevsim in odasına gönderdim.

Arkasından bende gittim tabii. Sonuçta onlar arkadaştı ve Mustafa ya her şeyi anlatacağına emindim.

Öyle de oldu..

Kapıyı biraz araladım. Mustafa yavas yavas yatagin yanina oturdu. Elini bir sure mevsimin yuzunde tuttuktan sonra aniden cekti. Hizla ayaga kalkip biraz uzaklasti. Sonra da seslendi..

Mustafa= M...-Mevsim?

Mevsim= Efendim?...

Mustafa tekrar oturduğu yere yerleşti ve Mevsimin elini avucladi.

Mustafa= Korkuttun lan... Öldüm kızım seni öyle görünce... Kardeşim.. Bana her şeyi anlatabilirsin...

Mevsim=...Sende fark ettin... he?

Mustafa= Aynen öyle..

Mustafa son lafı söylerken elini benim görebilecegim bir yere indirip yumruk yaptı. Sonra da yumrugu açıp beni işaret etti.

Dinleme mi istiyordu.

Mevsim= Ben korkuyorum Mustim..

Mustafa= Neyden? Biri sana zarar mi veriyordu? Karışan biri? Rahatsız Eden? Sıkıştırıp Ta-.

Mevsim= Hayır!... Ben ağabeylerimden korkuyorum..

Mustafa=Yoksa...ONLARMI!

Mevsim= yok be mustim.. Sende ne fesatsin!...  Ben onları kaybetmekten korkuyorum... Bak 16 yil geçti.. Hala Teomani bulamadık.. Eğer onlar da yok olursa... ölürüm..

Mustafa= Mevsimim neden yok olsunlar?

Mevsim=Çünkü...Çünkü...

Mevsim birden Mustafa ya sarılıp ağlamaya başladı.. icim acıyordu.. biraz daha böyle davranırsa içeri dalıp sarilabilirdim!

Mevsim=ÇÜNKÜ METE ABİMİN ÖLÜMÜNÜ GÖRDÜM!

Olduğum yere çakılmış gibi hissettim..

Benim ölümümmü?

Mevsim= Okuldaydim.. sonra telefonlar dagitilirken ben ilk alıp mesajlarda diğer  Agabeyimin mesajını gördüm.. benim abimin çalıştığı yere çiçek sokağına gitmekle ile ilgili bir mesaj göndermişti... Ben çantamı sana verip ilerledim. Ilerlerken de ambulans lar gördüm. Biraz ilerde kalabalık ve kalabalığın icinde mete ağabeyim haric diger ağabeylerimin yakarislari.. yanlarina gittim.. sonra oranin Mete Ağabeyimin çalisma yeri oldugunu gordum. Sordum, bir kaza olmus.... Birde Bir poşetin içinde Mete abimin kafa si duruyordu... Tıpkı küçükken Babamın kafasını yolun ortasında gördüğüm gibi...Teoman gözümü biraz da olsa kapatmıştı... Ama o zaman kapatacak kimse yoktu...

Ve yine ağlamaya başladı..İçeri tam girecektim ki Mustafa aynı hareketi bir kere daha yaparak beni durdurdu.. Bu çocuk benim hareketleri nasıl hesap ediyor?!

Mustafa=... Artık geçti... Ağabeyini çağırmamı ister misin?

Mevsim=Yaşıyor değilmi?

Mustafa arkasını dönüp bana sesleniyormus gibi yaptı.

Mustafa= METE AĞABEEEY!!!

Biraz bekledikten sonra içeri daldım.

-Efendim?

Mevsimin gözleri boncuk boncuk olmustu. Ne çok ağladın be miniğim..
Yanına gidip sarildim.. Hiç birakmayacakmisim gibi..

Sonra da Mustafa nin bizde kalabilmesi için annesine haber verdim. Annesi de sağolsun beni kırmadı. Tanıdıktı sonuçta.

Mevsimin az da olsa böyle şeyleri unutabilmesi için bizim onun etrafında olmamız gerekiyordu..