" O şerefsizden başkası yapmış olamaz. " dedi abim zilyonuncu kez. Okuldan geldiğimiz gibi bir oraya bir buraya volta atıyor, kimsenin konuşmasına izin vermiyordu.
Yapan onlardı. Bizi bariz şekilde kabul etmezsek tehdit etmişlerdi. Kabul etmemiştik katlanmak zorundaydık.
" Ben odama geçiyorum. " oturduğum koltuktan kalkarken bir elini saçlarına geçirip aynı anda öbür elini bana doğru salladı.
" Şu herifin telefon numarasını ver. " dedi. Kaşlarım aniden çatıldı.
" Hayır olmaz. Bir delilik falan yaparsın sen şimdi. " onu dinlemeden içeri geçiyordum ki kolumdan sımsıkı tuttu.
" Eslem ver şu telefon numarasını. " dedi dişlerinin arasından. Oflayarak telefonumu çıkarıp numarayı söyledim. Kendi telefonuna kaydedip benim az önce kalktığım koltuğa hızla oturdu.
" Evden ayrılma bugün. Babama ne diyeceğiz onu düşün. Sıçtık kızım resmen. " elimi belime koyup arkamda ki duvara dayandım.
" Anlatalım babama her şeyi. " dediğimde işaret parmağını bana salladı.
" Sakın, yaptığım her boku babama anlatırlarsa öldürür bu sefer beni. Polis falan karıştırır işin içine. Bizi rahat bırakırlar mı sanıyorsun ? " dedi.
Elle tutulur bir kanıtımız bir görenimiz bile yoktu. Kameralar devre dışı bırakılmıştı. Müdür bizi uzunca bir süre sorgulasa da arabanın bakımlarını yaptırmadığımızı söylemiştik. Babama olaydan bahsetmeyeceğinden emin olduktan sonra da eve gelmiştik zaten.
" Kabul edelim. " dedi abim. Başka çaremiz pekala da yoktu.
" Hemen kabul etmeyelim babama da arabanın motoru birden ısınınca yanmış falan deriz. Aklıma gelmiyor ki doğru dürüst bir yalan. Ama lütfen kabul etmeyelim abi. Ben hırsızlık falan yapamam. " dedim. Ağlamak üzereydim. Bela mıknatıslı olamak yerine belanın ta kendisi olmak bana göre değildi.
Abim cevap vermeden öylece durdu. Gözlerini kapatıp derin nefesler almaya başladığında odama geçtim. Cebimden telefonumu çıkarıp yatağa oturdum.
Kime; Pars
Neden yaptınız ? (17:26)
Cevabı adım gibi bilsemde bu mesajı atmazsam içim rahat etmezdi. Ben cevap vermeyeceğini düşünürken elimde ki telefon titredi.
Kimden; Pars
İnanmayacaksın ama canım öyle istedi.(17:29)
Dalga geçtiğini anlamak zor değildi. Bizimle eğleniyordu.
Kime; Pars
Çocuk oyuncağımı bu ? (17:30)
Sinirden ellerim titriyordu. Ellerimle birlikte telefon tekrar titredi.
Kimden; Pars
Kabul etmezseniz iş çocuk oyuncağı olmaktan çıkar. (17.34)
Kaşlarımı çattım. Mesajların en güzel yanı hislerimi ve mimiklerimi anlayamamasıydı.
Kime; Pars
Çıksın o zaman. (17:35)
Gönder tuşuna bastıktan sonra bir silahta tetiği çekmiş gibi hissettim. Ne yapmaya çalışıyordum ben ?
Uzun bir süre beklediğim halde cevap gelmedi. Zaten verilebilecek bir cevap yoktu. Yatağıma yavaşça uzandım ve telefonumu yanıma koydum.
İlk defa güvenmiştim ama güvenilmeyeceğini de anlamıştım. Bir insana asla ne olursa olsun güvenilmezdi. Bir yolunu bulup sizin arkanızdan iş çevirmeyi başarırlardı.
Gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım. Uyurken tek düşündüğüm şey Pars'a attığım son mesajdaydı. Ben ne yapmıştım ?
