Rüzgargülü •Tamamlandı• / •Düzenleniyor•

Rüzgargülü/Bölüm 11

Keyifli okumalar! 🦋♥️
Evden çıktığımdan beri hiçbir zaman tükenmeyeceğini sandığım enerjimi yavaş yavaş tüketmiştim. Öyle ki adım atacak halim dahil kalmamıştı. Rüzgar vapura binip evine dönmekten vazgeçtiğinde, üzerine herhangi bir şey söylememiş, konuşmamıştım. Son sözlerine yanıt vermektense yürümeye başlayıp bir an önce eve varmayı arzulamıştım. Koşmak beni bir hayli yormuştu. Bir yerlerde oturup dinlenmeyi düşlesem de yanıma hiç para almamıştım. Ancak Rüzgar yorgunluğumu fark etmiş olacaktı ki, ''Mola verip bir şeyler içelim mi?'' diye sordu. Onu reddettiğimde ısrarcı olmadı.

Adada vakit geçirip, eğlenmeyi, bisiklet sürmeyi, anneannemle bir şeyler yapmayı ve kafa dağıtmayı planlayarak buraya gelmiştim ama hiçbir şey olması gerektiği gibi gitmiyordu. Anneannem bile bana ara ara çıkışıyor, kızıyordu. Bu normal değildi.

Nihayet eve geldiğimizde Rüzgar'a döndüm. Nefesimi düzenlemeye çalışmadan konuştum. ''Lütfen...'' Yutkundum. ''İstediğim sadece...'' Derin bir nefes aldım. ''...biraz huzur.'' Cümlemin sonunda aldığım tüm nefesi soludum. Bedenim biraz büküldüğünde Rüzgar endişeyle kolumu tuttu. ''İyiyim.'' diyebildim fısıltıyla. ''Gidene kadar uslu...'' Burada öksürdüm. ''Uslu dur. Beni yorma.'' Başını sallayıp onayladı. Zile basıp biraz bekledim. Artık biraz daha iyiydim ve nefesimi düzenlemiştim. ''Anneanne!'' Kapıya vurdum ve geri çekildim. ''Allah Allah, nerede bu kadın?'' Aklıma kötü kötü şeyler geliyordu. Son kez kapıya vurup açmasını bekledim. Ardından vakit kaybetmeden bahçeye doğru ilerledim. ''Anneanne!'' Korku ve endişe her yerimi sarmıştı. ''Burada ol, lütfen.'' Çitlerden atlayıp birkaç adım attığımda masanın diğer tarafında bir bedene rastladım. Bu anneannemdi. Çığlık atarak yanına koştum. ''Anneanne! Anneanne, lütfen... Aç gözlerini!'' Nabzını kontrol ettim. Hayattaydı. Sadece bayılmıştı. Ancak hemen başını kontrol ettim. Kanama gibi herhangi bir şey yoktu. ''Rüzgar, bir şeyler yap.'' Dizleri üzerine çöküp titreyen elleriyle az önce yaptığım şeyi yapıp nabzını kontrol etti. ''Doktora götürmeliyiz!''

''Sakin ol, Ömür.'' dedi. ''O iyi.''

''İyi mi?'' Beni sakinleştirmek için söylediğini biliyordum ama bunu kabul edemezdim. O burada, öylece, kim bilir ne zamandır yatıyordu. ''Hiç sanmıyorum.'' dedim. ''Lanet olsun! Burada bir sağlık ocağı vardı ama nerede olduğunu hatırlamıyorum!''

Rüzgar anneannemi yerden kaldırıp kucağına aldı. Önden gidip bahçeye çıkan kapıyı sonuna kadar açtım. Onu yatak odasına götürüp yatağa bıraktı. Ağlamam git gide şiddetleniyorken Rüzgar yanıma geldi. ''Ömür, yüzüme bak.'' dedi omzuma dokunup. Ancak benim sadece bakmak istediğim anneannemdi. Gözlerini kımıldatsa dahil dünyalar benim olacaktı. ''Ömür...'' Parmakları çenemde belirdiğinde dahil ona bakmadım. Hatta kızamadım da... ''O iyi. Sadece...'' Sözlerini tamamlamasına müsaade etmeden Rüzgar'a sarıldım. Ağlamamı sürdürürken saçlarımı okşadı. Kolları arasında rahatlıyorken sözlerine devam etti. ''İşte böyle...'' dedi. ''Adalet teyzenin güçlü bir kadın olduğunu hatırla...'' Başımı kaldırıp yüzüne baktığımda gülümsedi. Bir süre yüzüne öylece bakarken yutkundu. ''Yanlış bir şey mi dedim?'' Bir an kaşlarını çattı. ''Ömür, ben... Ben en son ne söyledim?''

Dakikalar içinde söylediği şeyi unutması beni gülümsetmişti. ''Doğruyu, Rüzgar.'' dedim. ''Doğru olanı söyledin.'' Ondan ayrılıp anneannemin yanına giderek uzandım. ''Pamuk Hatun.'' dedim birden. ''Uyansan da birlikte yemek yesek, olmaz mı?'' Rüzgar'ın odadan çıkışını umursamadım. Anneannem için ne yapabilirdim, bilmiyordum ama sanki onunla konuşursam uyanacakmış gibi geliyordu. ''Hani ben daha küçücükken ateşlenmiştim de annemi yanıma yaklaştırmayıp benimle sen ilgilenmiştin ya...'' Gülümsedim. ''Hatırlıyor musun?'' Burnumu çekip gözümden akan yaşı sildim. ''Benim için yaptığın o çayı hiç içmedim, biliyor musun?'' Karnı üzerinde duran elini tuttum. ''Sen odadan çıkınca ya pencereden dışarı döküyordum ya da saksının içine. N'olur, bana kızma.'' Rüzgar elinde kolonya şişesi ve bir bardak su ile içeri girdi. ''Ben senin sevginle iyileştim, anneanne. Şimdi sevgiyle iyileştirme sırası bende.'' Yerimde doğruldum. ''Lütfen, aç gözlerini. Sonsuza kadar yanında kalacağım... Söz veriyorum.''