Rüzgargülü •Tamamlandı• / •Düzenleniyor•

Rüzgargülü/Bölüm 13

Keyifli okumalar... 🎈💜

-Multimedyadaki şarkıyı dinleyerek okuyabilirsiniz. 🙊-

Vazgeçmekle kabul etme arasında kalınca buna kendim dahil hiç kimsenin yardımı dokunmuyordu. Bir seçim yapmam gerekiyordu. Onu ya dinleyecektim ya da gitmesi için başının etini yiyecektim. Benim açımdan ikinci seçenek daha uygunmuş gibi geliyordu. Düşünmeyle yeterince vakit harcamıştım. Bağırıp çağırmakta fayda etmiyordu. Kurduğu son cümlelerden sonra sebebini sorma zahmetine bile girmeden odama çıkmış, onun evden gitmesini beklemiştim. Odada dört dönmek başımı da döndürmüştü. Açık pencere kanadını bir faydası olacakmış gibi tamamen açtım. Nefes alamıyordum. Tüm bu olanlara anlam vermek mümkün değildi ki? Benimle aynı kareyi paylaşmak isteyen adamın çok geçmeden eski dostumla olan birlikteliğini dile getirmesi çok ağırdı. Üstelik bu adam çok kısa bir süre önce yaşattığı hislerle beni kendine bağlamaya bile başlamıştı. Benimkisi yalnızca bir alışkanlık mıydı yoksa kabullenemediğim değişimim miydi? Asıl kızdığım kimdi? Duyduğum şey kin miydi yoksa öfke mi? Birilerinden nefret ediyor muydum? Bunların cevabını henüz vermeye cesaretim yoktu. Yanılacak olmamın ihtimali üzerinde her zaman dururdum. Sabırlıydım. Belki de bu yüzden yaşadıklarımı ağır ağır sindiriyor, kendime hakim oluyordum...

İkisini birbirine yakıştıramıyordum. Aklım da almıyordu zaten... Başak uçuk kaçık, biraz utanmaz, dilinin ucuna gelenleri esirgemeden söyleyen biriydi. Giyimine her şeyden çok önem verir, kişinin kusurunun kıyafetsizlik olduğunu vurgulardı. Yani onun için birinin güzelliği giydiği kıyafette bütünleşir, kat ve kat artardı.

Rüzgar ise ona göre biraz daha sakin, ciddi ve kabul etmem gerekirse kibar bir adamdı. Başak'ın her halini bildiğimden mütevellit, birbirine uygun bir çiftlermiş gibi gelmiyordu. Beni sarsan şey ise zaten onun benden ansızın gitmesi, safını değiştirmesi ve hayatıma yeniden, kavgalı, gürültülü giren adamın yanında var olmak istemesiydi.

Aşk uyuşmadan da yaşanılabilinirdi belki ama Başak ve Rüzgar baştan sona kadar zıttı. İnadımaymış gibi başlattıkları, yürümeyeceğinin ihtimalini bile düşünmeye lüzum görmediğim ilişkilerinin sonu elbet gelecekti.

Kızaran burnumu aynadaki yansımama yakalandığımda oraya doğru ilerledim. ''Demek Başak ile bir ilişkin var, öyle mi?'' Dudaklarım şizofrenik bir şekilde kıvrılırken başımı salladım. ''O zaman neden benim yanımda kaldın?'' Sessizliğimi bozup bir tık bağırarak konuşmamı sürdürdüm. ''Benimle dalga mı geçiyor bunlar?'' Aynalık önünde duran makyaj malzemelerini elimin tersiyle itip yere düşürdüm. Uçta düşüp düşmemek arasında kalan deodorantı kavradım ve atmak için havaya kaldırdım. Kapı pervazını sıyırıp duvar ile buluşan deodorant az kalsın odaya aniden giren Rüzgar'ın kafasına gelecekti. Kollarını başına siper edişinden kısa süre sonra yanıma kadar gelme cesaretini kendinde bulmuş olmalıydı ki kollarımı tutmanın ardından sarıldı. ''Bırak beni, Rüzgar!'' Ancak dinlememiş, sarılmayı sürdürmüştü. ''Dokunma, lütfen...'' Ağlamaklı bir halde dikleşen omuzlarımı salıp bedenine yaslanan başımı kaldırdım. ''Ne cüretle hala evimde durabiliyorsun? Şimdiye kadar sevgilinin yanına ışınlanmış olman lazımdı.''

''Bir delilik daha yapmandan korktum, Ömür.'' dedi. ''Eğer beni dinlersen doğru yaptığımı anlayacak ve bana hak vereceksin.''

Onu kendimden uzaklaştırıp adımlarımı odanın dışına çevirdim. ''Derhal buradan gidiyorsun!'' Merdivenlerden indiğimde peşimden gelmişti. Her ne kadar beni tutup durdurmaya çalışsa da başarılı olamıyordu. ''Seni ne görmek ne de dinlemek istiyorum. Hayatıma nasıl girdiysen yine öyle ansızın çık.'' O sırada kapı ziline basıldı. Rüzgar benden önce kapıya yönelirken ona engel oldum. ''Lütfen, kapıma kadar sevgilini ağırlamama izin ver.'' Kapı kolunu çevirdim ve Başak'a söyleyecek bir çift sözümün ne olacağının hesabını dahil yapamadan şaşkınlıkla öylece kalakaldım. Kendime geldiğim sırada kekeleyerek, ''Anneanne?'' dedim ve ilaç gibi gelecek sarılmayı gerçekleştirdim. ''Sensin, değil mi?''