Vampire Hate

Κεφάλαιο 30

Κεφάλαιο 30

ΑΛΙΣ

Σίγουρα ο δεσμός είχε γίνει δέκα φορές πιο δυνατός. Μπορεί και παραπάνω.

Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν αυτό ήταν θετικό ή αρνητικό.

«Άλις τελειώνεις; Έχουμε να τρέξουμε!»

«Ναι Έιντεν! Το σορτς βάζω.»

Τον άκουσα να βογκάει και γέλασα, σίγουρα θα είναι πολύ βασανιστικό από μέρος του.

Βγήκα από τα τεράστιο μπάνιο με τα λευκά πλακάκια και έπιασα ,την ακατάστατη μπάλα που ήταν στο κεφάλι μου, κότσο. Μπούκλες ξέφευγαν από εδώ και κει αλλά δεν με ενδιέφερε, δεν θα είναι τόσο καλά μόλις αρχίσουμε.

Τρέξαμε για ένα χιλιόμετρο περίπου όταν ο Έιντεν θέλησε να πάει πιο γρήγορα.

«Πάμε Άλις! Πιο γρήγορα.»

Τον κυνήγησα μέσα στο δάσος αλλά έβλεπα μόνο την πλάτη του. Μπορεί να τρέχουμε και εμείς οι βρικόλακες γρήγορα αλλά καμία σχέση με τους λυκάνθρωπους.

«Περίμενε Έιντεν!» του φώναξα όταν σταμάτησα να τον βλέπω.

«Έιντεν!» ρωτάω στον αέρα μήπως με ακούσει.

Στιβαρά μυώδη χέρια με αγκάλιασαν από πίσω και ένα κεφάλι χώθηκε στην καμπύλη του λαιμού μου.

Αμέσως κατάλαβα ποιος είναι και χαλάρωσα.

«Θέλω να σου δείξω κάτι.» μου λέει και ενώνει τα σώματά μας καθώς προχωρά.

Παρακολουθούσα τον τρόπο που οι μύες της πλάτης του έσφιγγαν και χαλάρωναν όταν σταμάτησε μπροστά από ένα σπίτι.

Με άφησε και έβγαλε το κλειδί από την τσέπη του.

Ήταν ένα κλασσικό σπίτι βαμμένο με γήινα χρώματα , έκανα ένα βήμα μέσα και ο Έιντεν άναψε τα φώτα.

Το σαλόνι είχε δύο μεγάλους δερμάτινους καναπέδες, μερικά πουφ, τζάκι, τηλεόραση διακοσμητικά που μου θύμιζαν την Ελλάδα όπως μια ελιά επιχρυσωμένη σε μινιατούρα.

«Γιατί είμαστε εδώ Έιντεν;» τον ρωτάω κοιτώντας τον ευθεία στα μάτια.

Κοίταξε το πάτωμα και πήρε μια τόσο βαθιά ανάσα που με τρόμαξε.

Ακούμπησα τα χέρια μου στο στήθος του και μετά από λίγα δευτερόλεπτα τα έκλεισα γύρω του.

«Πες μου.» επιμένω

«Σκέφτηκα, ότι ξέρεις, μόνο αν θες και εσύ φυσικά, και αν σου αρέσει, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραίο για το μελλοντικό μας σπίτι.» λέει η μια ανάσα και κατέβασε το κεφάλι.

Μελλοντικό μας σπίτι.

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τι θα γίνει όταν κάνουμε -αν κάνουμε παιδιά.

Σπίτι μας.

Χαμογέλασα και έπιασα το πρόσωπό του στις παλάμες μου αναγκάζοντας τον να με κοιτάξει.

«Θα το ήθελα πάρα πολύ.» απαντάω και όλο το πρόσωπό του άστραψε. Γέλασε και σαν μικρό παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο, άρχισε να με τραβά προς όλα τα δωμάτια.

Μπάνιο, σοφίτα, δύο υπνοδωμάτια για τα παιδιά, το γραφείο του και μια τελευταία πόρτα που δεν έχει ανοιχτεί.

Έπιασε το χερούλι και την άνοιξε χαρίζοντας μου τη θέα του δωματίου μας.

Μπες τοίχοι, ένα γιγάντιο κρεβάτι με ουρανό, προσωπικό μπάνιο, ένας καναπές και ντουλάπες σε λευκό χρώμα. Μερικά βιβλία στόλιζαν ένα ράφι, υπήρχαν κεριά στο μπάνιο μαζί με πετσέτες και οδοντόβουρτσες, το κρεβάτι μας είχε κόκκινα σεντόνια-το αγαπημένο μας χρώμα- και είχαμε θέα όλο το πράσινο.

«Σου αρέσει;» με ρωτά ντροπαλά και τα μάγουλά του είχαν πάρει ένα κόκκινο χρώμα.

Χαμογέλασα και πήδηξα πάνω του κάνοντας τον να πέσει πίσω στο κρεβάτι.

«Το λατρεύω.»

Τον φίλησα στα χείλη και εκείνος ανταποκρίθηκε αμέσως. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος εισέβαλαν από τις ανοιχτές κουρτίνες.

«Σε αγαπώ.»

Μου λέει και πριν προλάβω να απαντήσω ένωσα πάλι τα χείλια μας και τα χέρια του άρχισαν να βγάζουν την μπλούζα μου.

«Κι εγώ σε αγαπώ.»

Εγώ και αυτός, με το ηλιοβασίλεμα να μας φωτίζει, γίναμε ένα.