Vleugels

15

Ik word wakker terwijl ik op een koude vloer lig. Ik kijk om me heen. Ik lig in een kleine donkere kamer met maar één klein raampje waar licht uit komt. Ook is er een deur. Ik loop naar de deur en probeer hem open te doen. Op slot. Fijn, ik zit opgesloten. Ik ga op de grond zitten. Waarom gebeurt mij dit nou weer? Wacht eens, er komt licht uit het raampje. Het is al dag. Misschien zijn Adam, Brayden en Emma me nu wel aan het zoeken. Maar ja, hoe gaan ze me vinden? Waar ben ik eigenlijk? Ik hoor voetstappen. Ik ga in het midden van de kamer staan. Ik hoor een stuk of tien sloten opengemaakt worden. Dan gaat de deur open. Degene die ik op straat tegenkwam staat nu in de deuropening.  'Zo, zo, ben je eindelijk wakker?' 'Hoe lang heb ik geslapen?' 'De rest van de avond. Best jammer. Nu kunnen we niet meer naar buiten.' Hij kijkt naar het licht alsof het gevaarlijk is, wat het voor hem ook is. Ik doe een stap richting het licht. 'Nu moeten we het dus binnen doen.' 'Wat bedoel je met het?' 'Daar kom je snel achter.' Hij wil me bij de arm pakken, maar vlak voordat hij dat kan doen, stap ik in het licht. Zijn vingers raken het licht, sissen, en vervolgens stap hij ingedoken uit het licht. 'Wat wil je?' vraagt hij. 'Ik wil weten wat het is. Wat wil je van me? Waarom ben ik hier? Waar is hier?' Hij grijnst en loopt weer naar de deur opening. Voordat hij de deur dichtdoet, zegt hij: 'Wacht maar tot het donker is. En dan kan je er niks meer tegen doen.' Dan ben ik weer alleen in de kamer. Ik kan niks anders doen dan wachten. Af en toe hoor ik voetstappen, maar ze stoppen niet voor de deur. Ik loop te ijsberen, tel het aantal stenen op de muur, staar uit het raam en bedenk ik mijn hoofd scenario's van wat er vanavond gaat gebeuren.