Για ένα χρόνο...

Έλενα

Έλενα

-Δηλαδή θες να χωρίσουμε;

-Τι να χωρίσουμε βρε αγόρι μου; Δεν είχαμε κάτι να χωρίσουμε, γιατί το κάνεις αυτό τώρα;

-Γιατί εγώ σε θέλω ρε Έλενα. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου.

-Κακώς! Ο έρωτας είναι υπερεκτιμημένο πράγμα... δεν έχει λογική και δεν καταλήγει ποτέ σε κάτι καλό... ξέρω τι σου λέω. Λοιπόν Γιωργάκη μου, να προσέχεις και... τα λέμε!

Σηκώθηκε από την καρέκλα, πήρε την τσάντα της στα χέρια της και έφυγε από το μαγαζί αφήνοντας τον καημένο τον Γιώργο να προσπαθεί να καταλάβει τι λάθος είχε κάνει.

Δεν έφταιγε αυτός, η Έλενα έφταιγε και προσπάθησε να του δείξει από την αρχή τις προθέσεις και τις διαθέσεις της. Αυτή δεν άφηνε τον εαυτό της ποτέ να ερωτευτεί. Ζούσε την στιγμή όπως ήθελε και δεν σκεφτόταν ποτέ ούτε μέλλον ούτε σχέσεις και έρωτες.

Είχε μάθει από πολύ μικρή τις συνέπειες του έρωτα και είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να προστατευτεί. Κάθε φορά που καταλάβαινε πως είχε αρχίσει να ερωτεύεται κάποιον έφευγε τρέχοντας μακριά για να γλυτώσει από αυτό που για εκείνη ήταν το μεγαλύτερο κακό στον κόσμο.

Και με τον Γιώργο, που ήταν τόσο καλός και τρυφερός μαζί της το ίδιο είχε πάθει. Όταν κατάλαβε πως τον σκέφτεται παραπάνω από ότι συνήθως και πως η καρδιά της χτυπούσε λίγο παραπάνω όποτε τον έβλεπε κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα να τον χωρίσει.

Δεν έφταιγε αυτή, έτσι όπως της τα είχε φέρει η ζωή αυτό είχε μάθει να κάνει. Ήταν μωρό ακόμα όταν οι γονείς της παραλίγο να την σκοτώσουν από απροσεξία πάνω σε έναν καυγά που είχε προκαλέσει το τεράστιο πάθος τους. Και ήταν μικρό κοριτσάκι όταν τους έχασε για πάντα, την στιγμή που είχαν αποφασίσει πως θα έκαναν μια νέα αρχή μετά από περίπου εκατό χωρισμούς κατά την διάρκεια της σύντομης ζωής τους.

Δεν τους κατηγορούσε, δεν μπορούσε να το κάνει αυτό γιατί ήταν γονείς της, γιατί τους αγαπούσε. Όλο το φταίξιμο το είχε ρίξει στον έρωτα. Αυτός έφταιγε που η μητέρα και ο πατέρας της είχαν καταστρέψει όλη την ζωή τους, που δεν μπορούσαν να φερθούν σαν κανονικοί άνθρωποι και που αντιδρούσαν τόσο υπερβολικά σε όλα.

Όταν οι γονείς της πέθαναν έμεινε με τον αδερφό της μάνας της και την γυναίκα του. Εκείνοι δεν έκαναν ποτέ παιδιά και έτσι όταν πέρασαν τα χρόνια η σχέση τους ήταν πια σαν να ήταν αληθινή κόρη τους.