Για ένα χρόνο...

Βουτιά στο κενό

Η Άννα κοίταξε τρομοκρατημένη τον γκρεμό που απλωνόταν μπροστά της. Γύρισε το βλέμμα της δεξιά και αριστερά και είδε τους άλλους να έχουν ήδη βγάλει τα ρούχα τους και να ετοιμάζονται.

-Με τα ρούχα θα πηδήξεις; Την ρώτησε ο Χάρης ενώ πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του για να τα ισιώσει.

-Ναι ρε βλάκα.... χτενίσου και όλας... να πέσεις με ωραία μαλλιά εκεί κάτω, τον πείραξε η Σοφία και τον έσπρωξε απαλά.

-Σιγά, θα τον ρίξεις καλέ... φώναξε η Έλενα και τον συγκράτησε. Είπαμε θα πέσουμε όλοι μαζί.

-Ρε παιδιά, είναι επικίνδυνο... ψέλλισε φοβισμένη η Άννα και οι άλλοι έβαλαν τα γέλια.

Δεν ήταν δα και τόσο τρομακτικό όσο της φαινόταν. Ήταν ανεβασμένοι σε έναν βράχο και ήταν έτοιμοι να κάνουν βουτιά στο κενό και να βρεθούν στην θάλασσα που ήταν από κάτω. Το ύψος ήταν μεν αρκετό αλλά όχι και τόσο επικίνδυνο. Αυτό που τους φόβισε περισσότερο ήταν το κρύο. Δεν ήταν ακόμα αρκετά ζεστός ο καιρός για να κάνουν κάτι τέτοιο. Ήταν Μάρτιος αλλά αφού είχαν αποφασίσει ότι θα το κάνουν το προηγούμενο βράδυ τώρα ήταν εκεί, οι τέσσερις τους, μόνοι τους να τουρτουρίζουν μισόγυμνοι από το κρύο και να προσπαθούν να πείσουν και την Άννα που τώρα έκανε πίσω να πηδήξει.

-Φοβάμαι....

-Θα πηδήξουμε όλοι μαζί... δεν πρόκειται τίποτα να πάει στραβά.

-Και να πάει δηλαδή, τι έχουμε να χάσουμε;

-Ο ένας τον άλλο... είπε η Άννα και τα μάτια της βούρκωσαν. Την κοίταξαν ξαφνικά όλοι και πάγωσαν. Ναι, μπορεί ο καθένας να είχε τα δικά του προβλήματα και έναν λόγο να γκρινιάζει και να πιστεύει πως η ζωή είναι σκατά αλλά είχαν ξεχάσει το πιο σημαντικό. Είχαν πια ο ένας τον άλλο, είχαν την φιλία τους που ήταν αυτή που τους κρατούσε εκεί, που τους έδινε δύναμη και κουράγιο να συνεχίζουν.

Όταν το προηγούμενο βράδυ ο Χάρης τους μίλησε για αυτό το σημείο που έκανε ο κόσμος βουτιές είχαν αποφασίσει αμέσως πως θα πήγαιναν για να το δοκιμάσουν και αυτοί. Ας ήταν ακόμα χειμώνας, είχαν ανάγκη να κάνουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα φτάσει την αδρεναλίνη τους στα ύψη και θα τους κάνει πηδώντας από τον βράχο να νιώσουν έστω και για λίγο πως πηδάνε μακριά από τα προβλήματα τους. Κάπως έτσι είχαν βρεθεί εκεί πάνω, μόνοι τους σε ένα μέρος τόσο έρημο και ήσυχο που έμοιαζε παρατημένο από όλο τον κόσμο.

-Λοιπόν, θα το κάνουμε και δεν δέχομαι κουβέντα. Πηδάμε και ο καθένας φωνάζει αυτό που θέλει, όπως είπαμε χθες, δεν κάναμε τρεις ώρες ταξίδι για να φύγουμε άπραγοι. Με το τρία, και Άννα δεν θέλω κουβέντα. Είπε η Σοφία και πιάστηκαν χέρι με χέρι και στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο στην άκρη του βράχου.

-Ένα- δύο- τρία φώναξαν και οι τέσσερις μαζί και κάνοντας ένα βήμα μπροστά βρέθηκαν στον αέρα.

-Δεν θέλω να μείνω μια ζωή μόνος μου. φώναξε ο Χάρης.

-Θέλω να αγαπήσω και να με αγαπήσουν πολύυυυ. Ακολούθησε η Άννα.

-Δεν θέλω να ερωτεύομαι πάντα τον λάθος άνθρωπο, γαμώτο. Είπε η Σοφία.

-Θέλω να πιστέψω όπως εσείς στον έρωτα, ούρλιαξε και η Έλενα και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά βρέθηκαν στα παγωμένα νερά.

Η ανάσα τους για μια στιγμή κόπηκε από το κρύο νερό και βιάστηκαν να βγουν στην επιφάνεια για να μπορέσουν να αναπνεύσουν ξανά κανονικά. Άρχισαν να κολυμπάνε γρήγορα προς τα έξω. Η αδρεναλίνη τους είχε χτυπήσει κόκκινο, μπορεί να είχαν παγώσει αλλά δεν τους ένοιαζε, είχαν κάνει αυτό που ήθελαν και τα είχαν καταφέρει. Και το πιο σημαντικό ήταν που δεν είχαν δειλιάσει και που το έκαναν όλοι μαζί. Έφτασαν στην άκρη του βράχου και βγήκαν από το νερό τουρτουρίζοντας. Κοιτάχτηκαν και έβαλαν μόνοι τους τα γέλια.

-Εντάξει, απίθανο! Το ξανακάνουμε; Είπε γελώντας η Σοφία και την κοίταξαν σαν να ήταν τρελή.

-Ρε, ήταν πράγματι τέλειο... δεν θα το έκανα χωρίς εσάς... για να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσάς....

Αγκαλιάστηκαν όλοι μαζί με την δικαιολογία ότι ήθελαν να προστατευτούν από το κρύο αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο δικός τους τρόπος να πουν ότι συμφωνούν, ότι πραγματικά δεν ήξεραν τι θα έκαναν αν δεν είχαν ο ένας τον άλλο. Και έμειναν εκεί, αγκαλιασμένοι να αναρωτιούνται πως ήταν δυνατόν σε λιγότερο από έναν χρόνο να είχαν βρει τους καλύτερους φίλους που θα μπορούσαν να έχουν ποτέ....