Για ένα χρόνο...

Τι θα έκανα αν δεν είχα και εσάς?

Κοίταξε γύρω της και τότε μόνο κατάλαβε πως βρισκόταν στην μέση του πουθενά και πως τέτοια ώρα σε ένα μικρό χωρίο δεν υπήρχε περίπτωση να βρει τρόπο να επιστρέψει στο ξενοδοχείο. Τύλιξε τα χέρια της στους ώμους της νιώθοντας το κρύο να φτάνει στα κόκκαλα της και έβγαλε το κινητό της από την τσάντα της.

-Σοφία; Συγνώμη που σε παίρνω αλλά... είπε ανάμεσα σε λυγμούς και η Σοφία τρελάθηκε από την αγωνία της έτσι όπως την άκουσε.

-Τι έγινε κοριτσάκι μου; Που είσαι; Τι σου έκανε ο βλάκας;

-Σοφία... είμαι στο χωρίο και δεν.... δεν ξέρω πως θα γυρίσω... και κρυώνω... και φοβάμαι γαμώτο... είπε λαχανιασμένη αφού από το κλάμα δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.

-Που είσαι ακριβώς; Πες μου...

-Δεν έχω ιδέα... σε... σε μια εκκλησία... κοντά στο σπίτι του Ανέστη...

-Μείνε εκεί που είσαι... μην κουνηθείς από εκεί. Της είπε η Σοφία και της έκλεισε το τηλέφωνο. Την ξαναπήρε αμέσως και της ανακοίνωσε πως σε λίγα λεπτά θα βρισκόταν ο Άρης εκεί για να την πάρει και πως θα της έκανε παρέα εκείνη στο τηλέφωνο όση ώρα περίμενε για να μην φοβάται. Δίπλα της ήταν και ο Χάρης με την Έλενα που όση ώρα η Άννα τους εξιστορούσε τι είχε συμβεί έβριζαν και έριχναν κατάρες στον Ανέστη προσπαθώντας παράλληλα να την κάνουν να γελάσει λιγάκι με τα σχόλια τους για εκείνον και τα σχέδια εκδίκησης που ετοίμαζαν.

Κάμποση ώρα μετά είδε από μακριά τα φώτα της μηχανής του Άρη να πλησιάζουν και όταν εκείνος σταμάτησε δίπλα της έκλεισε ανακουφισμένη το τηλέφωνο. Ο Άρης, που δεν είχαν και κάποια ιδιαίτερη σχέση όταν την είδε σε αυτή την κατάσταση την πήρε αμέσως στην αγκαλιά του και της έδωσε να φορέσει το μπουφάν του, αφού η καημένη είχε γίνει μωβ από το κρύο.

-Δεν αξίζει να κλαις για τον Ανέστη ρε Αννούλα. Είναι μαλάκας... έλα βρε... ηρέμησε τώρα, είμαι εγώ εδώ. Θέλεις να πάμε μια βόλτα να ηρεμήσεις;

-Όχι... θέλω να με πας στα παιδιά... είπε και ρούφηξε την μύτη της σαν μικρό παιδάκι που το είχαν μαλώσει.

-Έλα βρε χαζό... μην είσαι έτσι... πέρασε τώρα.... Πάει... ξέχασε το ...σιγά που θα σκάμε για αυτόν. Ένας βλάχος που δεν ξέρει τι του γίνεται είναι. Έλα, ανέβα στη μηχανή και να δεις που αν σε χτυπήσει ο αέρας θα νιώσεις καλύτερα. Πάμε και κοντεύεις να γίνεις άγαλμα από το κρύο... είσαι και μικροσκοπική ανάθεμα σε. Της είπε και έτριψε τρυφερά τα χέρια της για να την ζεστάνει. Η Άννα χαμογέλασε και ανέβηκε μαζί του στην μηχανή αφήνοντας τον αέρα να παίρνει τα δάκρυα της μακριά όση ώρα ο Άρης έτρεχε προς το ξενοδοχείο.