Για ένα χρόνο...

Στο νοσοκομείο...

-Όχι πάλι, όχι ξανά, όχι ρε γαμώτο... ούρλιαξε η Έλενα που όλη αυτή η σκηνή της ξύπνησε μνήμες από τον θάνατο των γονιών της και έτρεξε αμέσως δίπλα στην Σοφία. Ο Χάρης κάλεσε ασθενοφόρο και η Άννα πήγε και αυτή δίπλα της να δει αν η κοπέλα ζει.

Έβαλε το χέρι της στον λαιμό της για να νιώσει αν έχει σφυγμό αλλά δεν καταλάβαινε τίποτα, έπιασε τον καρπό της και τότε μόνο ανάσανε ξανά ανακουφισμένη, ο σφυγμός της ήταν εκεί, να χτυπάει ρυθμικά και να τους βεβαιώσει πως η Σοφία ήταν ζωντανή, χτυπημένη μεν αλλά ζωντανή. Γύρισε το βλέμμα της προς τον Χάρη που στεκόταν ακόμα μακριά τους, χλωμός και ανίκανος να προχωρήσει και με τα χείλια της σχημάτισε την λέξη «Ζει» χωρίς να βγάλει ήχο. Τότε μόνο εκείνος πλησίασε κοντά τους και γονάτισε μπροστά στην Σοφία. Ακούμπησε απαλά το πόδι της και η Σοφία ενώ ήταν αναίσθητη μέχρι εκείνη την ώρα έκανε έναν μορφασμό πόνου και άνοιξε τα μάτια της.

-Το πόδι μου γαμώτο, είπε σιγανά και οι άλλοι έπεσαν επάνω της κλαίγοντας από χαρά που ήταν καλά, που ήταν ζωντανή και που μπορούσε να μιλήσει. Ότι και να είχε ήταν ένα τίποτα μπροστά σε αυτά που είχαν περάσει από το νου τους μέχρι να σιγουρευτούν ότι είναι πράγματι ζωντανή.

Το ασθενοφόρο έφτασε γρήγορα και οι νοσοκόμοι όταν πήγαν να την μεταφέρουν κατάλαβαν εύκολα, από μερικές κινήσεις της, ότι η Σοφία είχε σπάσει το πόδι της. Εκείνη τους έβριζε, και φώναζε πως απλά το έχει στραμπουλίξει και ζητούσε να την αφήσουν ήσυχη και να της επιτρέψουν να σταθεί μόνη της. Οι δύο άντρες δεν την άφηναν κι τότε εκείνη, σαν αγρίμι άρχισε να κουνάει τα χέρια της δεξιά και αριστερά για να καταφέρει να ελευθερωθεί από την αγκαλιά τους.

-Έλεος κορίτσι μου... ορίστε, περπάτα μόνη σου τότε, είπε εκνευρισμένος ο ένας από τους δύο και την άφησε από τα χέρια του. Η Σοφία στηρίχτηκε με το βάρος της στον άλλο νοσοκόμο που την κρατούσε και από μέσα της το είχε ήδη μετανιώσει. Παρακαλούσε να μην φύγει και ο δεύτερος από δίπλα της, αλλά δεν ήταν μάλλον η τυχερή της ημέρα. Με ένα νεύμα του άλλου έμεινε μόνη της να πρέπει να στηριχτεί στα πόδια της. Έριξε όλο το βάρος της προς τα δεξιά που πονούσε λιγότερο αλλά όταν πήγε να κάνει μισό βήμα ο πόνος διαπέρασε όλο το κορμί της.

-Γαμώ την τύχη μου... τι με κοιτάτε; Ωραία... δεν μπορώ έκανα λάθος.... Θα με βοηθήσετε τώρα ή θα με καμαρώνετε να υποφέρω σαν σαδιστές; Φώναξε και αφού γέλασαν μαζί της οι δύο άντρες την σήκωσαν και την μετέφεραν στον ασθενοφόρο. Η Έλενα μπήκε μαζί της ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να την ηρεμήσει, γιατί ήταν φανερό πως τα νεύρα της δεν ήταν σε καλή κατάσταση και ο Χάρης με την Άννα θα έμεναν στο ξενοδοχείο.