Για ένα χρόνο...

Έρωτας; Σιγά το πράγμα...

Την επόμενη μέρα η Άννα ήταν χαμένη στον κόσμο της. Τα μάτια της ήταν μόνιμα βουρκωμένα και δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Όταν το βράδυ είπε στα παιδιά ότι δεν θα έμενε μαζί τους και θα πήγαινε να ξαπλώσει τότε κατάλαβαν πως κάτι σοβαρό την απασχολούσε και αποφάσισαν να αναλάβουν δράση. «Έκλεψαν» μια τούρτα με σοκολάτα που είχε φτιάξει η ίδια, από το ψυγείο και της χτύπησαν την πόρτα.

Τους άνοιξε με τα μάτια κόκκινα από το κλάμα και όταν την είδαν έτσι έπεσαν επάνω της με αγκαλιές και άπειρα φιλιά και της έδωσαν ένα κουτάλι για να δοκιμάσει πρώτη το γλυκό. Της θύμισαν πόσο καλό έκανε η σοκολάτα στην άσχημη ψυχολογία και αφού ανακοίνωσαν πως δεν θα έφευγαν από εκεί αν δεν κατάφερναν να την κάνουν να νιώσει έστω και λίγο καλύτερα, το πήρε απόφαση και άρχισε να τους μιλάει για την δική της ζωή.

Είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό από αυτά που άκουγαν. Ήταν θυμωμένοι με όσα έπαθε και έψαχναν να βρουν τρόπους να εκδικηθεί τον Ντάνι. Μάταια η Άννα προσπαθούσε να τους εξηγήσει πως δεν την ένοιαζε πλέον. Ήθελε να το αφήσει πίσω της και να μην ασχοληθεί ποτέ ξανά.

-Εγώ το μόνο που θέλω είναι να πιστέψω ξανά στον έρωτα. Να βρω κάποιον που να είναι καλός, να με θέλει, να με φροντίζει και να με προσέχει. Κάποιον να με αγαπήσει αληθινά και να τον αγαπάω και εγώ. Να ερωτευτώ... αλλά ξέρετε κάτι; Νομίζω πως αυτό δεν υπάρχει πια... είπε απογοητευμένη και οι υπόλοιποι έσπευσαν να συμφωνήσουν μαζί της.

-Ναι, όλοι αυτό θέλουμε αλλά τελικά μάλλον αργήσαμε... κάναμε λάθος επιλογές; Λάθος κινήσεις; Τι να σου πω... πιστεύω πλέον πως εγώ και ο έρωτας δεν θα συναντηθούμε ποτέ... άσε που πλέον που έχω περάσει τα τριάντα δεν πιστεύω ότι έχω και πολλές πιθανότητες! Και να σου πω και κάτι; Υπερβολές είναι και ο έρωτας... σιγά πια..., είπε με έναν αναστεναγμό απογοήτευσης ο Χάρης.

-Ναι, ακριβώς αυτό που λες... σιγά πια...! Και εγώ αυτό λέω. Πάντα θα ερωτευτείς τον λάθος άνθρωπο, την λάθος στιγμή, με τον λάθος τρόπο. Μπούρδες, είδα και τους μεγάλους έρωτες που κατέλειξαν... άσε που τίποτα δεν κρατάει για πάντα.... Άσε ρε... μακριά από εμάς οι έρωτες και οι αγάπες... συμφώνησε με όσα είχε πει ο Χάρης και πρόσθεσε τα δικά της η Σοφία.

-Ωραία τα λέτε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να περνάς καλά. Άλλωστε ο έρωτας όπως λέτε και εσείς είναι υπερτιμημένη αξία. Εγώ ας πούμε, δεν έχω ερωτευτεί ποτέ στην ζωή μου και πιστέψτε με δεν μου έλειπε ποτέ τίποτα. Είμαι μια χαρά, προστατεύω τον εαυτό μου και περνάω καλά χωρίς να έχω δράματα.

-Δεν μπορεί να μην έχεις ερωτευτεί ποτέ ρε Έλενα.

-Και όμως Σοφάκι μου... ποτέ. Όσες φορές ένιωσα κάτι για κάποιον το σταμάτησα, βασικά έφυγα τρέχοντας...

-Μεγάλα δράματα βλέπω και σε εσένα. Για πες; Κακός πρώτος έρωτας;

-Μάλλον κακό παιδικό τραύμα θα έλεγα.... Είπε η Έλενα και για μια στιγμή θυμήθηκε τους γονείς της. Οι άλλοι είδαν την αλλαγή στο βλέμμα της και βιάστηκαν να την επαναφέρουν.

-Ωχ! Χωρισμένοι γονείς;

-Μπα.... Το αντίθετο.... Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ζευγάρι που να ερωτεύτηκε τόσο πολύ και με τόση δύναμη όσο ο πατέρας μου την μάνα μου... αλλά αυτό ήταν το πρόβλημα τους.... Αυτό τους διέλυσε, τους κατέστρεψε πολλές φορές και αυτοί δεν είχαν καν την δύναμη να το σταματήσουν. Για αυτό σας λέω, μεγάλη μαλακία ο έρωτας.

Ήθελαν να της πουν πως έκανε λάθος, πως ο έρωτας είναι κάτι μαγικό που σε κάνει να πετάς. Πως μπορεί μεν να σε διαλύσει αλλά πριν φτάσεις εκεί έχεις φτάσει τόσο ψηλά και έχεις δει τόσες πτυχές του εαυτού σου που αξίζει η πτώση. Αλλά δεν το έκανε κανείς , γιατί είχαν όλοι καεί. Γιατί αυτό που σκέφτονταν εκείνη την στιγμή ήταν το πόσο πολύ πονάει ο έρωτας. Και δεν μπορείς να μιλήσεις καλά για κάτι όταν είναι τόσο πρόσφατος ο πόνος που σου έχει προκαλέσει.

Η Άννα μετά από αυτή την κουβέντα ένιωθε πολύ καλύτερα, τουλάχιστον ξαφνικά δεν ένιωθε τόσο μόνη της. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν ήταν καν φίλοι της είχαν πάει εκεί για εκείνη, την είχαν πλησιάσει και είχαν χαρίσει χρόνο να την ακούσουν, να την βοηθήσουν και να την κάνουν να νιώσει καλά. Τρία παιδιά που ουσιαστικά δεν της ήταν τίποτα, που δεν είχαν καμία υποχρέωση να θέλουν να την βοηθήσουν, που το έκαναν απλά και μόνο επειδή το ήθελαν και αυτό ήταν πιο σημαντικό από κάθε έρωτα που ίσως και να μην ερχόταν ποτέ. Γιατί αισθανόταν μια περίεργη ασφάλεια ανάμεσα τους, μια ζέστη που δεν μπορούσε να εξηγήσει ακόμα τότε. Είχε αρχίσει να τους αγαπάει αυτούς τους τρεις παράξενους συναδέλφους της.