YENİ KIZ

60

İthaflar bir sonra ki bölüm de iyi okumalar isteyenler bu bölüme de yazabilir.

EmMa<3

Hatırlatma;

Eda'nın ağzından;

Can;
"Telefonunu açsaydın eve kadar gelmezdim."

Eda;
"Nasıl yani sen kahvaltı derken ciddi miydin?"

Can;
"Evet sen ne sandın seni sinir etmek olsaydı amacım beraber kahvaltı yapmak yerine başka şeyler yapardım."

Can beraber derken vurgulayarak söylemişti hala şoktayım yani ciddiymiş hem de beraber evime kadar geldi ve şu an salonumuz da oturuyor inanılır gibi değil.

Eda;
"Neyse ne gelmiyorum ben."

Can oturduğu yerden kalkıp tam dibime kadar geldi.

Ne yapıyor bu çocuk ay biz çok yakınız ama başka bir yerde olsaydık beni öpmesini isterdim ama şimdi olmaz benim evim de annem babam varken hem de, hayır hayır kesinlikle böyle bir şey olamaz.

Ben bir adım geriye gittim, ben geriye adım atar atmaz Can da benimle beraber öne doğru bir adım attı.Dayanamadım konuştum.

Eda;
"Ne yapıyorsun sen?"

Can kulağıma doğru eğildi.

Can;
"Bir daha tekrarlamayacağım beş dakika var ben kapının önündeyim."

Diyerek kapıya doğru yürüdü.

Eda;
"Ama Can..."

Can arkasına dönüp bir bakış attı,sonra hemen sustum bu bakışından bir daha tekrarlamayacağım sözü geldi aklıma Can evden çıktı.

Eda;
"Of ben şimdi anneme ne diyeceğim."

Mutfağa gittim.Annem bana bakarak gülümsüyordu ben de ona gülümsemeye çalıştım.

Annem;
"Ne diye kabul etmiyorsun hem sadece bir kahvaltı."

Ne yani annem bütün konuşmaları duymuşmuydu.

Annem;
"Bakma bana öyle ne yapayım merak ettim,evime erkek arkadaşın geliyor tabii merak edeceğim."

Eda;
"O benim erkek arkadaşım değil sadece arkadaşım."

Annem;
"Tamam o zaman bak çocuk daha eve kadar gelmiş seni almak için hadi hazırlan da çık hem sen dedin o senin arkadaşın şimdi arkadaşına ayıp olmasın."

Diyerek gülümsedi annem, ee ne yapalım gideceğiz artık.

Eda;
"Tamam,tamam gidiyorum."

Annem;
"Aferin benim kızıma."

Sahte bir gülüşten sonra odama gittim.
Üstüme siyahlı beyazlı çizgileri olan bir gömlek altıma da beyaz pantolon giyindim.
Hafif makyaj yapıp saçlarımı da açık bıraktım.

Evden çıkıp Can'ın arabasına doğru yürüdüm.
Arabaya bindiğim zafer gülüşünü yapıyordu.

Can;
"Doğru kadar ama sekiz dakika oldu pek dakik olduğun söylenemez neyse ilk seferlik böyle olsun alışırsın."

Bir de dakka mı? Tutmuş hem ne dedi o ilk seferlik böyle olsun alışırsın mı?

Eda;
"Ne demek oluyor bu?"

Can;
"Kahvaltıyı nerede yapsak acaba neyse benim bildiğim bir yer var oraya gidelim."

Bu ne ya beni hiç takmıyor, kesin sinir etmek için yapıyor tamam o zaman Can öyle olsun sinir olmayacağım aksine mutlu olacağım bu kahvaltıdan keyif alıyormuş gibi yapacağım sen gör.