The Campus Nerd <Editing>

Chapter 31 : Trinna?

"Ang pamilya di iyan napipili. Ang kaibigan as in FRIENDS di ka-ibigan di iyan kahit kailan. Di katulad ng pamilya, sama sama kayo kahit mag kahiwalay man kayong pamilya. Kasi pamilya lang at si God ang forever na alam mong di ka iiwan at ika'y porpotektahan."

~Lola Nidora (yung point niya lang di naman yung buo hahaha.)

Chapter 31 : Trinna?

Ginno's POV

"Ginno, sure ka bang ok ka lang? Kanina ka pa ikot ng ikot diyan para bang may kiti kiti ka sa pwet. Nahihilo na kami sayo.  Tapos ayaw mo pa umuwi. Gusto ko na umuwi para kumain. I'm so hungry na oh!"

Kanina pa sila--- I mean yung loko na ito nag iingay. Si Luke naman ay tahimik lang dahil nakikinig lang sa music sa head phones at alam kong naiintindihan niya ko.

Di ko alam. Di ko alam pero kanina pa ko parang di mapakali kung ano nangyari kay Hanna. Kanina ko pa siya tinetext... Sa facebook na. Kasi narinig ko siya si Hanna. Hanna yung nawawala.

Ibig sabihin noon ay siya si...... At sila'y nag sinungaling lang sa akin...... Gusto ko malaman ang totoo. Ano ba talaga nangyayari?!!!

"Where the heck are you going, bro?" Pag rereact ni Luke.

Pumunta ako agad agad sa kotse ng walang paalam. I know mag aalala sila sa akin but... Malalaki na sila.

I need to know about everything. How? By my mom. Because she's the one all I know that knows everything too. I think kaya sila mag kasama ni Hanna. Hintayin mo lang ako Hanna. Kung ikaw man si Hanna.

Kaya ba ganoon lagi kainit ulo noon sa akin? Kahit na minsan nama'y mabait ka, Hanna. Sana naman inamin mo na ikaw yung hinahanap ko mula noon pa.

Kung di lang sana ako nanatiling nakatayo't pinanood lamang ang namgyari noon ay di sana mangyayari iyon.

Pero ang pinakamalaking tanong ay....

Kung siya nga iyon, nakakatanda pa rin kaya siya?

Hanna's POV

Andito ako dinala ng mga lamok na guards, oo lamok kasi dapo ng dapo kung saan saan eh ang dudumi kaya nila, dito sa isang restaurant na pag aari ng pamilya ko.

"Good to see you again, my dearest daughter." Tumaas bigla bigla yung kilay ko. Ano maganda sa pag kikita namin muli? Tsk.

Yung place lang ang maganda eh. Nanatili ako kung ano ako kanina. Ang pagiging tahimik.

"Hanna, please forgive your dad, me for doing this. Please Hanna. We're just corncerned----" I cut mom's word. Don't they even have feeling what am I feeling that time and now?!

"JUST?!! DO YOU THINK IT'S 'JUST' FOR ME?!!" Bakit ba nila ako ginanoon? Kahit na alam kong di naman iyon matutuloy ay naiinis pa rin ako. Ano ba ako sa tingin nila?

"Hanna! We're still your parents so don't have any rights to answer us." Ma-awtoridad na sabi ng tatay ko. Oh edi sige! Di na lang ako mag sasalita.

"Please Hanna. Forgive us for doing that. We promise not to handle your life anymore after promising this. Just forgive us. Do you agree?" Di ako sumagot. Sabi nila kanina wag daw ako sumagot. Edi hindi! Potspang iyan nga naman oh! "Hanna?"

My heart starts to be soft again from being stone after seeing my mom crying. It hits me. Saying that to my mom?! Ugghh I really hate muself. What arw you thinking, Hanna? Ugggh!

Nag lakas ako papunta kay mom and then I hug her. I really don't know what to do. After caring me for long years and so on. Ito lang igaganti ko? Ang sama kong tao.