Bir Elveda Hikayesi

ihanet

Bu bölüm barışın ağzından ve 4 yıl sonra. Iyi okumalar.

4 yıl sonra Barış

Bilincim yavaşça yerine geliyordu. Gözlerimi açmakta zorlaniyordum ama karanlık ve soğuk bir yerde olduğumu hissediyorum. Başımdaki ağrı doğru düzgün düşünmemi engelliyordu. Hareket edemiyordum. Bileğimdeki ipler buna olağan vermiyordu. -sanırım- kapı açılma sesi geldi. Ben yavaşça gözlerimi acabildim. Ve karşımdaki kişiyi görmem le gözlerime inanamadım. Bunu bana savaş yapmış olamaz. Ben rüya görüyor olmalıyım.

"Şaşırdın mı masum(!) Ve yağmurun sevdiği ve artık ÖLMUŞ kişi"

Ölmüş mü ? Ne diyo bu mal?

"Sen öldün ve yağmur benim omzumda ağlıyor"

Dedi ultra tiksindigim kötü adam ukalalığıyla.

"Seninki kadar şerefsiz bir aile görmedim ben biliyor musun?"

Aileme böyle bişey demeye hakkı yok.

"Sensin şerefsiz! "

Konuşmak işkence gibi geliyordu. Ve aileme bunu söylemesi benim ona karşı nefret beslememi sağladı.

"Ah sen tabi bilmiyorsun dimi olanları. Ve ailem madem olduysem neden cenazemi aramiyor diyecek kadar safsın. "

"Sen neden bahsediyorsun"

"Ailen şirketleri karşılığında seni bana vermeyi kabul etti.

"Yalan söylüyorsun. Yalan!

Bagirmamla başıma bir yumruk yemem bir oldu. Herşey etrafta dönmeye başladı. Ve başka bir yumruk daha hissettim. Bir daha. Ve Bilincim kapanana kadar.

Kısa ve Mütüşlü bi bölüm. Neler oluyor acep? Isler karıştı.