Uyuşmak istedim.Yeniden.Eskiden olduğu gibi,uyuşmak...Hiçbir acıyı duymak istemiyorum artık.Bunlar bana,bedenime fazla geliyor.Kaldıramıyorum.Kaçmak istiyorum ama yeterli gücü bulamıyorum,kendimden kaçmak.Kafamın içindeki senden kaçmak...Ama kolay olmuyor işte.Hiçbir şey yardımcı olmuyor.İçimi dökmem gerek.İçimde ne kadar sen vardın,bilemiyorum.Belki daha tam karışmadın bana fakat yine de yokluğunu hissedebiliyorum.Kayıp gidiyorsun oradan.Çok çabuk.Bir yandan akıp gitmeni istiyorum,bir yandan orada asılı kalmanı.Kalamazsın.Çünkü sen hiç tutunmak istemedin ki bana.Hayır istemedin.Defalarca kandırdın beni...Belki de kendini.Ama tuhaf bir boşluktayım şimdi.Birinin gelip beni kaldırmasını bekliyorum sanki.Hoş,öyle biri gelse artık ona izin verir miyim bunu da bilmiyorum.Bir daha birine kendimi açma fikri o kadar uzak ki şu an...Ya doğru kişiyse?Ya senin yüzünden ona hiçbir şans vermeden yok olup giderse?Üzülmezsin o zaman.Gamsızsın.Ben kaldıramazdım mesela bunu.Vicdanım ezik püzük olurdu bu yükün altında.Her zaman içimi acıtırdı bu dikenli teller...Her seferin de daha fazla hasar alamam diyorum,daha fazla acı yok artık.Ama Tanrı sanki bana bir şey ispat etmek istercesine her seferinde canımın yanmasına daha çok izin veriyor gibi.Oysa ben kimseyi ondan çok sevmedim.Neden aldı hep "seviyorum" diyebildiklerimi?Engel olsun artık bana,ve benim gibilere..
