Één TV is één dode man

geluk

Drie dagen na het gesprek na de psycholoog werd ze naar het hoofdkantoortje van de directie geroepen. Haar hart bonkte in haar keel. Had ze iets fout gedaan? Ze wachtte buiten de deur tot iemand hem voor haar open deed. "Goedenmiddag" een vriendelijke lach van de directrice scheen haar tegemoet. Maria nam plaats op de stoel tegen over de directrice. Op het bureau lagen een aantal papieren die de directrice doorbladerde. "Zo..." de vrouw schraapte haar keel. "Je zit hier al een tijdje hè?" Maria knikte: "een paar maanden." "We hebben geconstateerd dat u graag naar huis wilt?" "Ja, heel graag." "Aangezien we denken dat er geen vooruitgang geboekt word en dat niet nodig is..." Maria keek de vrouw vragend aan en knikte snel met haar hoofd. "Hebben we besloten u te laten gaan." De vrouw lachte terwijl Maria's hart een sprong in de lucht maakte. "D-dank u, Dank u!" Maria was zo blij. "Morgen of overmorgen kan u weg. Er zullen nog wel een paar formulieren moeten worden ingevuld. We willen niet dat u weg gaat zonder ergens naar toe te kunnen en zo." "Ja, ja!" Maria kon hart vreugde niet op. "U kunt deze formulieren nu invullen of op uw kamer en dan kunt u gaan." Maria knikte voor de honderdste keer. "Bedankt." Maria pakte de formulieren aan. De directrice stond op en maakte de deur open. "Fijne dag. " "Fijne dag mevrouw. " Zodra de deur dicht was rende Maria door de gangen. Ze greep de eerste telefoon die ze kon vinden en greep hem vast. Ze was zo blij dat ze niet het nummer kon komen. Ze dacht even na en draaide het nummer. "Maria...?" "Mam!" "Wat is er Maria?" Haar moeder klonk bezorgd. "Ik mag naar huis..." ze voelde een opluchting en geluk. Er rolde een traan over haar wang. Haar moeder zei nog iets maar ze hoorde het al niet meer. Het enige wat ze nog kon herhalen was: "Ik mag naar huis...."

EINDEEEEEE
THE END
Sorry moest even. Hopelijk vonden jullie het een goed verhaal. Bedankt voor het lezen! Groetjes Sofie. :)