Één TV is één dode man

Te lang

Maria zat nu een al een week in dat vieze stinkende hok, met achter de deuren vieze stinkende mannen. Haar woede en verdriet was onbeschrijfbaar. Minachtend zat ze in het hok alleen met zich zelf en haar gedachten.

De politie had alle industrie terreinen om de stad bestudeerd en er waren nog maar twee terreinen over. Ze zouden morgen met twee teams de twee terreinen uitkammen. Er waren helicopters met warmtesensoren en schutters ingezet. Om het meisje wat al zeven dagen te lang werd vastgehouden te bevrijden. De politie hoopte dat ze nog leefde, maar aangezien er niks meer gehoord was van de daders geloofde sommige politiemannen en vrouwen niet meer in de zaak. Maria's moeder werd overal aangekeken met meelevende blikken of ontweken alsof de enge mannen achter haar aan zouden lopen.

Maria wist waarom ze het brood zo 'lekker' vond en ging trillen als ze het wilde. De dikke man had haar gemeen aan gekeken terwijl zijn vriendje achter hem stond te grinniken. "Een 'speciaal' ingrediënt maakt alles beter." Had hij gezegt. Waarnaar hij de deur dicht ramde.
Het zogenaamde ingrediënt was drugs. Ze was versaafd aan drugs. Ze haatte zichzelf hierom. Ze was huilend in een hoekje gekropen. Als ze hier al ooit uitkwam, had ze nog een probleem: ze zou moeten afkicken. Haar leven zou nog erger zijn dan het hok stonk. Niemand zou haar ooit nog normaal aankijken, ze zou nooit meer alleen over straat durven, ze zou moeten afkicken en hoe kon ze OOIT nog brood eten? Niet dus. Het werd haar te veel. Ze wilde uit deze doos. Het leek net de doos van pandora. Maar wat als ze hier uit kwam? Wat dan? Zo viel ze uiteindelijk in slaap. Zich zelf vragenstellend. Ze was in een nachtmerrie beland. Dag en nacht.

Ik voel me zo slecht ik heb al een maand niet meer geüpdatet. Het spijt me. Duizend maal sorry! :( hopelijk vergeven jullie me. Ik blijf schrijven don't worry!! Het duurt alleen wat langer. :( :)