Één TV is één dode man

Ontvoerd

Ze stak de krant in haar broekzak. In de war liep ze naar buiten. Waarom moest die man dan dood. Haar gedachten raasde heen en weer. Ze lette niet op en liep door het verkeer heen. Plots voelde ze een hand om haar arm en drukte er iets in haar rug. "Meewerken" zei een lage stem. Een rilling liep over haar rug. "Normaal doen" zei de man met kille stem en duwde haar ruw door de menigte. Ze kon de persoon achter haar niet zien. Haar hart klopte in haar keel en een knoop vormde zich in haar maag. Ze stopte bij een auto en de man zei dat ze moest in stappen. Hij duwde haar er ruw in. Een piep geluid kwam uit haar keel. De man draaide zich nu voor het eerst om en keek haar met een scherpe blik aan. Ze zag voor het eerst zijn ogen. Donker, bijna zwart. Ze wilde haar blik afwenden maar het kon gewoon niet. De onrust, angst en machteloosheid nam van haar bezit. Een traan rolde over haar wang. De zwarte ogen keken haar geïrriteerd aan door de spiegel. Plots remde de auto hard en bonkte ze tegen de stoel voor haar aan, omdat ze geen gordel aan had. Ze had in haar angst nergens naar gekeken en wist niet waar ze was. Het leek op een groot industrieterrein. De man trok haar ruw uit de auto en sleurde haar een gebouw in. Waar ze in een kamer werd geduwd die opslot werd gedraaid. In haar wanhoop trok ze de klink om laag, probeerde tegen de deur aan te rennen, schoppen krassen, de deur in slaan, ze probeerde alles om de deur open te krijgen. Terwijl ze de mensen aan de andere kant van de deur liet lachen. Haar hart was kil en gevuld met verdriet. Allerlei vragen spookte in haar hoofd. Wat zouden ze gaan doen? Kom ik hier ooit uit? Zullen mensen me gaan zoeken? Zie ik ooit mijn ouders terug? Ze moest huilen. Hard huilen.

Sorrrrrryyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy ik was weer op vakantie. Aahhh zooo vaak. Maar hier is weer een updateje. Hopelijk was het leuk.
✴ stem
reageer
hou van dit boek ( nee grapje ;) )