Kader Miydi Bu ?

20.Bölüm "Annem"

Herkesin acısını dindiremediği bir yarası vardır geçmişten kalan. Bazen kabuk bağlar. Tam "Geçti." dersin. Yaranın iyileştiğini düşünürsün, görmezden gelirsin. Ama o kabuk öyle bir sıyrılırki derinden, öyle bir yanar ki canın...

Gerisi acı, kan...

Bu acıda öyle bir şey işte. Acını bitirecek birşey bulmak zordur zaten. Öyle acılar vardır ki, ömür boyu yüreğinde taşırsın. Bazen geçti, bitti sanırsın. Sonra bir şey olur onu hatırlatacak ve yeniden o acıyı hissedersin yüreğinin bir köşesinde.

Sen nereye gidersen git o acıda gelir yüreğinde. Bitti sanırsın, unuttun,geçti...
Sonra bir şey onu yeniden hatırlatır sana. İlk günkü gibi hissedersin o acıyı. Bazen bir bir kişi, bazen bir tat, bazen bir koku yeniden deşer yaranı.

Ne olursa olsun geçmeyecek acılar vardır. Aşk sevgi bir yana dursun.

Anne özlemi...

Evet, kaderdi bu. Allah'ın yazdığı bir kaderdi. Ne kadar üzülsende karşı gelemeyeceğin bir şeydi.

Rabbim bunu yazmıştı, yaşamakla hükümlüydük. Sadece bu acı her akla geldiğinde yüreği sızlatacak kadar derin bir acıydı.

Geçmeyecek, her anımsandığında yeniden kanayacak bir yaraydı.

Bir koku anımsatmıştı annemi bana yeniden. Çocukluğumdan kalma bir koku.

Fesleğen kokusu...

Her burnuma gelişinde huzur veren bu koku bu kez yüreğimden bir parçanın kopuşunun acısını hissettirmişti.

Fesleğen kokulu geçmişim gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçmişti.

Ahh benim fesleğen kokulu annem! Senin küçük prensesin ne sana doyabildi, ne kokuna...
Şimdi yeniden gelsende o fesleğen kokulu avuçlarının arasına alsan yüzümü, okşasan saçlarımı. Elim, yüzüm sen koksa, fesleğenim diye sevsen beni.