Kader Miydi Bu ?

21. Bölüm:"Dua"

Önünde eğilmekten asla çekinmeyeceğim, ruhumu ve bedenimi yalnızca ona teslim edebildiğim ve bir gün olsun asla ona kulluk etmekten bıkmayacağım Rabb'imin karşısında bulmuştum kendimi. Çok yakınımda, bir dua uzağımdaydı O. Bende mesafeleri yok edip, başımı secdeye koymuş, ona dua ediyordum.

İnsan mutsuz anında yapmalı bunu. Allah'a en yakın olduğumuz yer, secdedir. Koy başını secdeye, et duanı. Sonra bak bakayım yüreğinde sıkıntı var mı? Hepsi birden uçup gidiyor. Yüreğin tertemiz oluyor, adete yeniden doğmuş gibi hissettiriyor.

Hastane Mescidinde bulmuştum kendimi. Rabb'im olmasa kaybolurdum, kim bilir? Namazımı kıldım önce. Acı dolu yüreğim ile Allah'a sığınmıştım. Başka kime sığınabilirdim ki?

Başımı secdeye koydum. Rabb'imin karşısındaydım işte. Onu hissediyordum. Görmesemde duymasamda onu kalbimde hissediyordum. Ona sığınıyordum her zaman. Şimdi yine ona dua ediyordum secde halinde. Ona yalvarıyor, ondan af diliyordum. Karşısında ağlamaktan çekinmediğim bir O vardı. Zaten bu dünyada da ondan sonrasıda boştu.

Duamıda bitirip ayakkabılarımı giymiştim. Kapıyı açıp dışarıya çıktığımda yine o bir çift gözü üzerimde görmüştüm. Ama bu kez kaçmamalıydım. Ona bir özür borçlu olduğumun farkındaydım.

Kollarını birbirine bağlamış ve duvara yaslanmış bir biçimde bana bakıyordu. Yanına gittim.

"Beni mi bekliyordun?"

"Evet."

" Burada olduğumu nerden anladın?"

"Kendimden."

"Ne? Anlamadım."

" Mutsuz hissettiğim zaman benimde ilk geldiğim kapı burası çünkü."