Kader Miydi Bu ?

22.Bölüm"Can dostum"

Bugün yaptığım hiç bir işe odaklanamaz olmuştum. Unuttuğum için iki kez ard arda tansiyon ölçmeler mi dersin, ampulü kırarken elini kesmeler mi dersin, iğnenin kapağını kapatırken eline batırmalar mi dersin hepsini yapmıştım bugün. İşin garip tarafı her şeye bağırıp, aşşağılayan Gökçe, bugün dünyanın en anlayışlı insanı oluvermişti.

Kafamı dağıtacak birşeyler yapmam şarttı. Gökçe'den almış olduğum izinle hemşire odasında oturuyordum. Tabii çalışıyor olsam baş ağrısıyla gelen hastayı ex gönderecek bir performansla çalışacağım için herkes için en hayırlısı buydu.

Kafa dağıtacak birşey ararken ellerim telefonuma gitmişti. Rehbere "Esraamm" yazıp aramak için kulağıma götürdüğümde yine o herkesi bıktıran sesle karşılaşmıştım.

"Aradığınız kişiye şuanda ulaşılamıyor.."

Off! Ne kadarda sinir bozucu...

En iyisi bugün Bartu'yla vakit geçirmekti. Yeniden elim telefona gitmişti. Bartu'yu arayacaktim bu kez. Bir kaç saniye çaldıktan sonra telefonu açmıştı.

"Prenseees"

"Yakışıklım benimm, ne yapıyorsun, nerdesin?"

"Yurttayım abla. Yarın vizeler felan var onlara çalışıyorum. Sen?"

"Öyle hastanedeyim bende. Özledim bir sesini duymak istedim. Aslında görmekte istemiştim ama vizelerin varmış. Neyse bitince bol bol gezeriz o halde."

Telefonu kapattığımda morelim düşmüştü doğal olarak. Telefon rehberime bir göz atmıştım, ama kafa dağıtacak kimse yoktu. En güzeli eve gidip film seyretmekti sanırım.

Telefonumun kilidini bu kez saate bakmak için açmıştım. Çıkma vaktim gelmişti. Üzerimi giyinip çantamı almıştım. Herkese iyi akşamlar dileyip hastaneden çıkmak üzereydim ki bir kişiyi unuttuğumu anımsamıştım. Üstelik ona bir teşekkür borçluydum. Şeyy, birde özür borçluydum sanırım.