İŞ ARKADAŞIM (Tamamlandı)

91| Hayat Tacı

Bölüm yeni düzenlemeler ve eklemeler ile yenilendi.

31.05.2019

[][][][][]

Zeynep'in ağzından;

Vücudumun her yanı kavruluyor bu dinmez.. Anne acısıyla!

Sizin hiç anneniz öldü mü? Bırakıp gitti mi bu vicdansız hayatta tek başınıza.. Benim annem bir kere öldü ve giderken beni de öldürdü! Kalbimi söküp almışlar, ruhum bedenimden çıkmış gibi ölmüş hissediyorum kendimi.. Annem gitti ve yaşadığımı unuttum çünkü..

Geriye yalnızca bir iki dakikalığına bile dönebilsem sımsıkı doyasıya sarılır, çekebildiğim kadar içime çekerim kokusunu annemin.

Herkesin annesi kendisine en güzel, en özeldir.. O benim en sevdiğim, en değerlimdi.. Bense onun inatçı kıvırcığı ama hayatta da en değerlisiydim. Ama -dim işte.. Öyleydim.

Soluğum kesiliyor nefes alamıyorum zorla verdikleri ilaç içimde ki çığlıkları sustururken dışarıya göz yaşlarımı bırakıyorum.. Etrafta ki sesler uğultu şeklinde kulaklarımda dolaşırken kuruyan dudaklarımı ıslatıp neredeyse duyulmayacak şekilde sayıklamaya başlıyorum. "Annem.. Kerem annem ölemez. Beni bırakıp gitmiş olamaz.."

Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülürken uyuşmuş olan bedenim yavaş yavaş kendine geliyordu. "Şşh.. Tamam. Tamam güzelim." diyor Kerem titreyen sesine engel olaya çalışarak yanaklarımı silerken.

Babam odaya girdiğinde ağlayışım daha da şiddetlenirken yatağıma oturmasıyla kollarımı uzatıp sarılmasını sağlıyorum. İçimi çeke çeke, kendimi tutamaz şekilde ağlarken sıkıca sarıyorum babamı.. Onu da kaybetme korkusuyla.

O da gitmezdi değil mi? Annem gitti ama babam gitmezdi.

Annem için de böyle derdim oysa ki.. Beni bırakıp gitmez desem de.. Gitmişti işte. Hem de onları kaybetmekten korktuğumu bile bile.

İnsanlar için ne kolay söylemesi.. Unuturmuşum söylediklerine göre.. Ama ben sanmıyorum öyle olacağını. İnsan hiç alışır mı annesizliğe?

Anne demek, ömür demek değil miyd? O zaman nasıl olurdu da unutabilirdim bu acıyı?İstemiyordum da zaten unutmayı..

İnsan nasıl unutur ki sevdiği birisinin ölümünde çektiği acıyı.. Ben daha hiç bir şey bilmiyorum ki bu acı hakkında.. Ben hala nefes alamıyorum ve hala yaşadığımı hissetmiyorum. Ben sadece tek bir şeyi hissediyorum.. Anneme karşı olan özlemimi, kokusunu, gülüşünü, bakışını, sarılışını...

Sadece annem hakkında ki şeyleri hatırlayıp, hissedebiliyorum. Ve ben en çok da bunları unutmaktan korkuyorum!

Hayatıma devam edebilmek, gerçeklerden kopmamak için.. Önceden ne yapıyorsam onu yapmaya devam etmeliydim..

Ama daha önce yaptığım hiç bir şey, eskisi gibi olamazdı.. Hep bir yanı eksik.. He bir yanı yanı boş.

Ne daha önce olanları tekrar yaşayabilirdim ne de zamanı geri alabilirdim. Bunu bile bile öncesi gibi yaşamaya çalışmak saçma değil miydi? Bu yüzden kimse bana "Unutursun" demesin.. Çünkü hiç bir güç bana annemi unutturamazdı..

[][][][][]

Gök bile ağlıyordu bugün.. Annemi benden koparıp almanıza, gidip de toprağın altına koymanıza o bile karşıydı..

Ölmüş olamazdı! Ailesini, sevdiklerini.. Beni bırakıp gidemezdi ki annem..

Artık çevremde ki her anne-kız canımı yakacaktı.. Her gördüğüm de daha çok özleyecektim, biraz daha eksik hissedecektim. Annesiz kalmıştım çünkü!