Addicted...

Κεφάλαιο 36

Κεφάλαιο 36ο

Hope's pov:

Ξυπνάω μόνη μου στο υπέρδιπλο κρεβάτι. Σηκώνομαι και βλέπω μια γκρι μπλούζα του αφημένη στο κάτω μέρος του κρεβατιού . Μάλλον θα θέλει να την βάλω... Τη φοράω και πάω στο σαλόνι. Κάθομαι στον μεγάλο καναπέ και χαζεύω την κλειστή τηλεόραση. Στο μυαλό μου έρχεται η χθεσινή βραδιά και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε.

Ακούω την εξώπορτα να ανοίγει και μπάινει μέσα ο Daniel με δυο καφέδες στο χέρι

΄΄ Ορίστε. Τον θυμάμαι τον καφέ σου από τότε που μου τον έχυσες ΄΄ λέει και γελάω. Κάθεται δίπλα μου και πίνει μια γουλιά από τον δικό του. Πήγε κάτι να μου πει αλλά κάποιος τον πήρε τηλέφωνο. Το σηκώνει νευριασμένος και τον ακούω να λέει:

΄΄ Τι θες ρε μαλάκα; Ναι και; Τι; Όχι! Μην τυχών! Όχι! Έτσι! ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ! ΟΧΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! ΟΧΙ! ΄΄ φωνάζει και κλείνει το τηλέφωνο. Με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα που δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι θυμωμένο αλλά και... φοβισμένο; Εμένα έτσι μου φαίνεται...

΄΄ Πρέπει να φύγεις. ΤΩΡΑ! ΄΄

΄΄ Τι σε έπιασε έτσι ξαφνικά; ΄΄ ρωτάω νευριασμένα ενώ σηκώνομαι

΄΄ Σου είπα να φύγεις! ΄΄ φωνάζει όλο νεύρα

΄΄ Γιατί να φύγω; Πες μου τον γαμημένο λόγο που πρέπει να φύγω από εδώ αμέσως τώρα!΄΄

΄΄ Δεν πρέπει να είσαι εδώ ΄΄

΄΄ Και τότε γιατί με έφερες χθες; ΄΄

΄΄ Άλλο το χθες άλλο το σήμερα ΄΄

΄΄ Α ΩΣΤΕ ΕΤΣΙ Ε; ΔΗΛΑΔΗ ΧΘΕΣ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΤΙ ΗΤΑΝ; ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΡΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ; ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΣΟΥ ΓΥΡΝΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΣΟΥ ΕΑΥΤΟ; ΓΙΑΤΙ; ΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΧΟΜΟΥΝ ΣΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΧΘΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΜΕ ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ! ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΗΘΕΛΕΣ ΚΑΠΟΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΥΛΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ! ΚΑΙ ΒΡΗΚΕΣ ΕΜΕΝΑ ΕΥΚΑΙΡΗ! ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΠΛΕΞΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΕΠΕΜΕΝΕΣ! ΣΕ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΡΕ DANIEL! ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΝΑ ΜΕ ΦΙΛΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΑΠΑΝΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ! ΚΟΦΤΟ ΠΙΑ! ΄΄

΄΄ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ! ΕΝΤΑΞΕΙ;! ΑΠΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΗ; ΄΄

΄΄ ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ; ΒΑΣΙΚΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ! ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΥΠΕΚΙΨΑ ΝΑ ΕΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ! ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΑΦΕΛΗΣ! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ! ΜΕ ΞΕΓΕΛΑΣΕΣ! ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ DANIEL! ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΑΥΤΑ! ΠΙΑ ΘΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΚΑΛΗ HOPE! ΄΄ φώναξα και πήγα στο δωμάτιο να ντυθώ. Ντύνομαι όπως να'ναι και ξαναβγαίνω από το δωμάτιο. Αγριοκοιτάζω τον Daniel και βγαίνω από το σπίτι του χτυπώντας δυνατά την πόρτα.