Addicted...

Κεφάλαιο 50

Hope's pov:

Εδώ και μια εβδομάδα τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Γνώρισα μια κοπέλα την Jessica και κάνουμε καλή παρέα. Καθόμαστε μαζί στην ιστορία του χορού και έχουμε μοιραστεί πολλές εμπειρίες. Εντάξει δεν της έχω πει για το απαίσιο παρελθόν μου. Αυτά τα ξέρει μόνο ο Daniel. Και η Chloe... Πόσο μου λείπει μερικές φορές...

Σήμερα είναι Παρασκευή. Ξυπνάω στην αγκαλιά του Daniel ενώ την προηγούμενη νύχτα κάναμε έναν αξέχαστο έρωτα... Είναι θεϊκός... Κάθε βράδυ που το κάνουμε είναι και διαφορετικό!

Σηκώνομαι και φοράω το κορμάκι του μπαλέτου μου και από πάνω τα ρούχα που φορούσα χθες. Πίνω τον καφέ μου και τον περιμένω. Όταν έρχεται στο σαλόνι όπου βρίσκομαι, με φιλάει κανά δίλεπτο και ξεκινήσαμε για την σχολή. Ένας κόμπος υπάρχει στο στομάχι μου και παίζω με τα κορδόνια της ζακέτας μου νευρικά. Σήμερα δεν είναι μια απλή Παρασκευή... Κάτι θα γίνει. Άσχημο...

Κατεβαίνουμε από την μηχανή του και τον αγκαλιάζω σφυχτά. Ξαφνιάζεται με την πράξη μου αλλά με αγκαλιάζει κι αυτός. Τον φιλάω και μπαίνω στο κτήριο. Ο διάδρομος είναι άδειος. Μάλλον ξεκίνησε το μάθημα. Περπατάω αργά και φτάνω έξω από την τάξη. Μπαίνω μέσα και όλοι στρέφονται σε εμένα. Στο άδειο μέχρι χθες θρανίο κοντά στην έδρα κάθονταν δυο γνωστές θηλυκές φυσιογνωμίες και με κάρφωναν με ένα έκπληκτο και μετά εχθρικό βλέμμα. Τις αγνοώ και στρέφομαι στην καθηγήτρια που μου μιλάει τόσην ώρα αλλά δεν άκουγα

΄΄... δεν γίνεται να μπαίνετε έτσι στην τάξη χωρίς να χτυπάτε την πόρτα! Τι το περάσατε; Σπίτι σας; Δεσποινίς δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο αυτή την συμπεριφορά οπότε επιβάλλω να εξέλθετε από την αίθουσα με απουσία που δεν θα δικαιολογηθεί! ΄΄Στριφογυρνάω τα μάτια μου και φεύγω από την τάξη. Χάρη μου κάνει... Βαριέμαι αφόρητα εκεί μέσα!

Πηγαίνω προς την τραπεζαρία αλλά κάποιος με τραβάει σε μια αποθήκη έχωντας στο πρόσωπό μου ένα μαντίλι. Με κρατάει σφυχτά από την μέση και δεν μπορώ να φύγω. Οι αισθήσεις μου σιγά σιγά χάνονταν και πια ήμουν στα χέρια του ανθρώπου που με υπνότησε...

Daniel's pov:

Με φιλαέι και μπαίνει στο κτήριο. Μπαίνω κι εγώ στο δικό μου και το μάθημα ξεκινάει.

Γιατί να συμπεριφερθεί έτσι ξαφνικά; Γιατί να με αγκαλιάσει τόσο σφυχτά; Γιατί να με φιλήσει τόσο παθιασμένα σαν να είμαι το οξυγόνο της και δεν πρόκειται να με ξαναφιλήσει; Τι έπαθε; Πρώτη φορά το κάνει αυτό...

Ξαφνικά μια μαχαιριά χτυπάει στην καρδιά μου και σηκώνομαι ασυναίσθητα όρθιος

΄΄ Williams γιατί σηκώθηκες; Κάτσε κάτω αμέσως!΄΄ φωνάζει ο καθηγητής

Τον αγριοκοιτάζω και  βγαίνω από την αίθουσα. Τρέχω στους διαδρόμους και μπαίνω στο κτήριο της σχολής χορού. Το κινητό μου δονήται και 'απόκρυψη αριθμού' εμφανίζεται στην οθόνη. Το απαντάω και μια βραχνή-βαριά ανδρική φωνή μιλάει:

΄΄ Έχω την κοπέλα σου ΄΄

Ένα ρίγος διαπέρνάει το σώμα μου και ακινητοποιούμαι(μιας και έτρεχα προηγουμένως)

΄΄Τι θες;΄΄

΄΄ Να νιώσεις τον πόνο που μου προκάλεσες΄΄

΄΄ Πάρε εμένα! Ασ'την αυτήν!΄΄

΄΄ Δεν είναι δίκαιο. Γιατί να μου δώσεις μια ζωή ενώ εγώ έχω δυο; Μην ζητήσεις αντάλλαγμα δεν πρόκειται να σου την δώσω΄΄

΄΄ Σε παρακαλώ άσε με να της μιλήσω... ΄΄

΄΄ Ω... ο Daniel Scott Williams παρακαλάει... Γιατί να το κάνω;΄΄

΄΄ Απλά να ακούσω την φωνή της γαμώτο!΄΄

΄΄ Καλά... ΄΄

Από μέσα ακούγεται μια άλλη ανδρική φωνή και αυτός που κάλεσε την προστάζει να λύσει το στόμα της Hope. Φέρνει για λίγο αντίρρυση αλλά τελικά το κάνει. Την ακούω ανασαίνει βαριά και βήχει

΄΄ Αφήστε με! Τι στο πούτσο θέλετε από εμένα; Σας παρακαλώ αφήστε με!΄΄ λέει με λυγμούς

΄΄ Σκάσε τσουλάκι!΄΄ φωνάζει η δεύτερη ανδρική φωνή

΄΄ Δεν είναι τσουλάκι! ΄΄ φωνάζω άργια για να με ακούσει

΄΄ Daniel;! Daniel είμαι καλά! Μην φοβάσαι! Θα τα καταφέρουμε! Αυτοί οι μαλάκες δεν θα μας έχουν για πολύ εδώ!΄΄ φωνάζει και ακούγεται μια σφαλιάρα.

Πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε άλλο η γραμμή νεκρώνει. Από τα νεύρα μου βαράω τον τοίχο δίπλα μου. Την απήγαγαν! Και πρέπει να την βρω...

Γεια σας!!! Κατάφερα να βάλω σήμερα παρόλο που νόμιζα ότι δεν θα ανεβάσω! Ελπίζω να σας άρεσε και αν ναι ξέρετε τι πρέπει να κάνετε ;) 

Απήγαγαν την Hope! Τι λέτε να κάνει ο Daniel; Θα την βρει ή θα είναι πολύ αργά; Ποιος λέτε να είναι αυτός που την απήγαγε; Θα το μάθουμε στα επόμενα κεφάλαια. Μέχρι τότε... Φιλιά πολλά :* :* :* :* :*