Ver weg van jou

Proloog

Ik heb Zus ll net zoals Zus l opgedragen aan Claudia lebegge omdat zij mijn echte zus is.

Ik hou van jou zusje!

Ik dacht dat ik van al mijn problemen af was. Ik was er zeker van dat alles voorbij was. Dat was het niet. Niets was voorbij en niets zou ooit voorbij zijn. Ik kon blijven rennen maar elke keer dat ik er van weg rende, rende ik er opnieuw naartoe. Het was alsof ik in een cirkel zat. Een grote zwarte cirkel waar ik nooit uit kon komen. De cirkel werd uitgesneden en veranderde in een groot zwart gat. Ik werd weggezogen. Ver weg van de bewoonde wereld. In mijn ogen was niets nog positief. Het negatieve overheerste. Leven werd een vloek die ik zo snel mogelijk van mijn schouders wilde werpen. Ik wou een leegte maken. Een leegte in mijn hoofd. Die leegte was er maar hij werd al snel opgevuld door negatieve energie. Op een bepaald moment zou er niets goeds meer overblijven. Ik had het al voorspeld en ik kreeg gelijk. Ik had niets meer. Ik had niemand meer. Alles waaraan ik me vroeger had vastgeklampt was weg. Het was verdwenen. Wat eerst een droom leek veranderde in een nachtmerrie. De nachtmerrie veranderde op zijn beurt in realiteit. De realiteit van de harde waarheid. Dat wat een diepe wonde maakt die nooit meer valt te herstellen. Dat wat niet vergeten kan worden. De zichtbaarheid van een litteken. Het verhaal van een moord. En een moord was er zeker. Bloed en tranen. Geen sprake van zweet. En liefde dan? Liefde was een vorm van haat. Ze beweren het tegendeel. Ik weet wel beter. Er is niets dan haat. Haat overheerst in de wereld. Haat overheerst in mijn straat. Mijn straat is maar klein. Haat overheerst ook in mijn hoofd. Haat overheerst mij. En ik overheers niets. Er valt niets te overheersen. Alleen het kleine deel dat nog steeds beseft hoe alles ooit was. Maar voor een seconde. Een seconde en dan toeslaan. Toeslaan en hard. Zachter dan hard. Zus meer nooit. Nooit meer zus. Weg voor altijd.