Ver weg van jou

Hoofdstuk 9

De zon scheen door het spleetje tusssen mijn gordijn en de muur. De zonnestralen die op mijn gezicht vielen wekten me uit een diepe slaap. Ik opende traag mijn ogen en begon me af te vragen waar ik was. Terwijl ik om me heen keek wist ik terug wat er de avond ervoor gebeurd was. De politie had mij naar deze plek gebracht. Ze noemden deze plek het internaat. Volgens mij was internaat het synoniem voor hel. Volgens de agenten was het echter een zware vermindering van mijn straf. Betekende dat nou werkelijk dat ik hier blij mee hoorde te zijn? Dat was ik immers niet. Ik kon me moeilijk voorstellen dat iemand ooit blij zou zijn met dit soort strafvermindering. Ik keek teleurgesteld naar het grijze uniform dat op de stoel lag. Ik wist niet waarom maar ik had eerlijk gezegd meer verwacht van dit internaat. Ik dacht dat ze het moderner zouden aanpakken. De kleur van mijn das verschilde met de kleur van de das die ik de avond ervoor had gezien rond de nek van één van de meisjes. Waarschijnlijk deden ze dat om het leeftijdsverschil te markeren. Het was een manier om ons van elkaar te onderscheiden en ons makkelijk in leefgroepen te verdelen. Het leek alsof het uniform naar me keek. Ik kreeg de kriebels van uniformen en ik had mijn hele leven vurig gehoopt dat ik er zelf nooit een zou moeten dragen. Het was valse hoop geweest. Op een of andere manier zou ik mezelf in dat uniform moeten hijsen. Ik stond recht en trok mijn pyjama uit. Die pyjama was het enige dat uit mijn eigen kledingkast kwam. Met tegenzin trok ik het uniform aan. Ik kon er moeilijk in bewegen omdat het zo strak zat. Het verwonderde mij dat ze er geen corset bij hadden gestopt. Ik trok mijn schoenen aan en kamde mijn haar. Meteen begon ik mijn spiegelbeeld te haten. Ik zag er vreselijk uit. Het leek alsof ik een ander meisje was geworden. Ik nam mijn mobieltje van het nachtkastje en haalde mijn schouders op. Wat maakte het allemaal nog uit? Ik was mezelf toch al lang niet meer. Ik was iemand anders.