Ver weg van jou

Hoofdstuk 3

Thuis aangekomen zakte ik op de vloer. Mijn zus kwam naast me op de grond zitten en omhelsde me. Ze wist wat ik doormaakte en blijkbaar was zij de enige die mijn situatie probeerde te begrijpen. Het was stil in huis. De stilte bracht een bepaalde kilte met zich mee. Het leek alsof er een koude winterse wind door het huis waaide. Het was dan geen zomer maar de herfstlucht kon niet binnen komen. Alle ramen en deuren waren immers gesloten. Ik keek schichtig heen en weer. De kilte gaf me een vreemd gevoel. Het was alsof ik elk moment aangevallen kon worden. Ik wist niet wat mij zou kunnen aanvallen maar bij de gedachte aan het wezen op school begon ik te rillen. Ik hoopte vurig dat ik nooit meer oog en oog zou komen te staan met zulk lelijk monster. Een luide zucht liep weg van mijn lippen. Ik wist goed genoeg dat het vaker zou gebeuren en ik kon er niets aan veranderen. Er was geen manier om dit tegen te houden. Mijn zus schudde haar hoofd en streelde mijn rug met haar hand. Ze probeerde me te laten kalmeren. Ik keek haar aan en glimlachte. Ze stond op en liep met rechte rug naar de keuken. Ik hoorde de koelkast opengaan. Ze nam een biertje en tot mijn verbazing vroeg ze niet of ik er ook eentje wilde. Ze vroeg helemaal niets meer. Het leek alsof ik voor haar plots lucht was geworden. Ik liep naar haar toe en wou haar een knuffel geven. Ze duwde me weg. Was ik dan plots vergif voor haar geworden? Ze deed in ieder geval wel alsof ik giftig was. Ze siste en zei dat ik uit haar buurt moest blijven. Ik begon te stotteren en herinnerde haar aan de voorbije weken. Elke keer dat er iets gebeurd was met mij was er ook iets met haar gebeurd. Ze schudde haar hoofd en draaide haar rug naar me toe. Ik begon het te begrijpen. Ze gaf me de schuld van alles wat er gebeurd was. Ik had haar mee in de nachtmerrie getrokken. Ze liep de trap op naar onze slaapkamer en sprak toen woorden uit die ik nooit verwacht had. Ze zei dat er niets was gebeurd en dat ik me dringend moest laten nakijken. Er bestonden geen wezens. De littekens die ik eerder op haar wang had gezien verdwenen toen ze de laatste keer achterom keek. Ik stond er vanaf dat moment alleen voor. Ze liet me achter in de hel.