Ver weg van jou

Hoofdstuk 16

Sinds mijn ontmoeting met Anna kregen dagen vleugels en vlogen ze voorbij als vogels in een trekvlucht. De avonden werden nachten en die veranderden dan weer vliegensvlug in ochtenden met een lichte mist die over de tuin en in het bos hing. Het leek alsof ik de wijzers van de klok met mijn vingers kon verderduwen. De wijzers gingen rond en rond en rond tot ik zelfs niet meer wist welke dag het was. Ik voelde me al lang niet meer depressief en was eigenlijk best gelukkig. De situatie waar ik in leefde mocht dan niet perfect zijn maar ik maakte er het beste van. Eigenlijk maakte zij er het beste van. Ze maakte het beste van mijn leven terwijl ik niet zag hoe ik mijn leven beter kon maken. Zij zag het allemaal en maakte mijn leven compleet. Dankzij haar wist ik weer hoe ik kon glimlachen en stond ik elke dag op met vreugde in plaats van verdriet. Leven deed geen pijn meer en terugdenken aan het verleden ook niet. Ik had Anna immers verteld wat ik had gedaan. Ze had het best goed opgenomen. Waarschijnlijk drong het nog niet helemaal tot haar door dat ik echt iemand vermoord had. Ik wou zelf nooit praten met de psychiaters die Juffrouw De Wit voor me opbelde dus zij verzon een plan. Zij zou met mij over mijn problemen praten en verslag uitbrengen bij de psychiaters. Het klonk geweldig maar ik wist bijna zeker dat Juffrouw De Wit helemaal niet enthousiast zou zijn. Ik sprak vaak met Anna over haar idee en op een bepaald moment had zij beslist om er met Juffrouw De Wit over te praten. Ik had luid gezucht en zij had mij in mijn gezicht gemept. Ik mocht niet klagen of zuchten van haar. Bij de meeste mensen had ik heel hard teruggemept maar dit was anders. Zij kon alles met mij doen zonder mij kwaad te maken. Ze kon alles tegen me zeggen zonder me te beledigen. Met haar had ik een compleet andere band. In haar buurt was ik gewoonweg een ander persoon. Ik was terug het lieve meisje dat ik ooit geweest was. Dat lieve meisje zat blijkbaar nog diep in mij maar ik had gewoon de juiste persoon nodig om het er uit te halen. Die juiste persoon was Anna. Het was die persoon die mijn boze dromen wegnam en me liet stralen van geluk. Het was die Anna die me eerst hielp op te staan en nadien verbood opnieuw te vallen. Het was die Anna waar ik stapelverliefd op werd zonder een waarschuwing van mijn hart. Haar woorden en aanwezigheid lieten me immers smelten als sneeuw voor de zon. Ik reageerde er niet op want smelten voelde plots meer als aangenaam. Zij was waar alles om draaide. Zij was mijn eigen wereld.