Ver weg van jou

Hoofdstuk 5

Het ging allemaal erg snel. Haar gesmoord gegil weerklonk maar een paar minuten lang doorheen het huis. Ik had mijn zakmes uit mijn broekzak genomen en het opengeklipt. Buiten was het weer omgeslagen naar een ruig onweer. Ik had afgeteld vanaf tien terwijl ik met mijn mes een ondiepe snee in haar hals tekende. Op nul was er een lichtflits zichtbaar en had ik mijn mes in haar maag gestoken. Haar bloed liep over mijn hand en ik wankelde achteruit. Ondertussen nam ik met mijn linkerhand mijn rechter pols vast. Ik keek naar mijn vingers. Ze hingen onder het bloed. Ik keek deels angstig maar ook nog steeds deels gefascineerd. Mijn zus was in elkaar gezakt en lag op de grond als een hoopje ellende. Voor de eerste keer in heel mijn leven had ik het gevoel dat ze minderwaardig was. Ik had het gevoel dat ik geliefder was en belangrijker was. Ik voelde me goed , althans voor enkele seconden. De gedachte aan de duivel die ik vermoord had vervaagde. Het begon tot me door te dringen dat mijn zus aan het sterven was door een messteek die ik haar had gegeven. Ik nam de huistelefoon en toetste het nummer van de hulpdiensten in. Ik wou niet dat ze stierf. Mijn zus was belangrijk voor me. Op dat moment voelde ik geen druppel jaloezie meer. Ze keek me suf en bang aan terwijl ze met haar hand naar de wonde greep. Ik wist dat ze zou rennen als ze de kracht nog had om recht te staan. Ze was bang van het monster in mij. Ik begreep haar. Een assistent van het ziekenhuis vroeg me wat er gebeurd was. Het enige wat ik kon uitbrengen was het woordje bloed. Hij zei dat hij er aan kwam en toen voegde ik toe dat het mijn schuld was. Hij verbrak de verbinding. Ik probeerde mijn zus gerust te stellen. Dat was een onmogelijke opdracht. Ik zou zelf ook nooit iemand vertrouwen die me net had neergestoken. Ik zei dat het goed zou komen. Ze zou het overleven. Ik excuseerde me maar ik wist goed genoeg dat geen enkel excuus mijn daden goed kon praten. Ik wist zelf niet wat me plotseling had bezield. Het was mijn fout en dat was al wat ik wist. Ze zat te trillen van de pijn en ze smeekte me om er een einde aan te maken. Ik besefte dat het gevoel ondraaglijk moest zijn. Mijn geest wou haar smeekbede negeren en haar eis weigeren maar mijn lichaam wou doorgaan. Het wou afmaken waar het aan begonnen was. Ik pakte het mes op zonder dat ik het wou en liep naar haar toe. Ik hoopte dat ik weg kon lopen maar mijn benen lieten dat niet toe. In plaats daarvan hief ik mijn hand en maakte ik me klaar om haar de doodssteek te geven. Mijn gedachten sloegen op hol. Ik moest denken aan alles wat we samen hadden beleefd. Dat volstond zelfs niet om mijn lichaam te laten stoppen. Het had een volledige eigen wil gekregen en het leek alsof die wil onveranderlijk was. Het mes kwam steeds dichter in de buurt van mijn zus. Ik hief mijn hand in sneltempo op en ik stak. Mijn zus gilde luid en kil. Ik besefte dat dat haar doodskreet was. Mijn mes werd uit mijn hand gerukt en mijn polsen werden samengebonden. Naar het lijk van mijn zus wou ik niet kijken. Ik wou niet zien wat ik had gedaan. Als ik het zou zien zou ik het beeld nooit meer uit mijn hoofd kunnen zetten. Ik kon de gil nu al moeilijk vergeten. Ik werd omgedraaid en het huis uitgeleid door twee politieagenten in uniform. Op de straat stonden een combi en een ziekenwagen te wachten. De combi wachtte op mij en de ziekenwagen wachtte op mijn zus. Spijtig genoeg zou mijn zus nooit in die ziekenwagen liggen. Daar was het te laat voor. Ik kreeg geen lucht meer. Ik keek heen en weer op zoek naar de auto van mijn ouders. Zij waren natuurlijk nog niet thuis. Ik was blij dat ze niet thuis waren want ik wou hen niet op deze manier onder de ogen komen. Ik hoopte dat ik dat nooit zou moeten doen al wist ik dat dat wel eens zou moeten. Ik stapte in de combi en we reden weg. Een laatste blik die ik wierp op mijn huis vertelde me dat het nog een lange tijd kon duren voor ik het huis zou terugzien. Een hele lange tijd.