Ver weg van jou

Hoofdstuk 19

Ik hoorde Anna rechtstaan en ik kreeg zin om de kamer uit te lopen. Voor de eerste keer in de voorbije weken wou ik zo ver mogelijk uit haar buurt zijn. De band die we hadden was gesprongen zoals het brood dat gebroken werd door een god die niet bestond. Het leek alsof ik haar helemaal niet kende en misschien was dat ook wel zo. Ze kwam vlak achter me staan en legde haar hand op mijn schouder. Ik wou me graag lostrekken maar haar woorden vingen mij alsof ik een vlieg was die in een pot met honing ging zitten. Ik stond aan de grond genageld en weigerde een woord tegen haar te zeggen. Als ik de mogelijkheid had gekregen om mijn eigen mond dicht te naaien dan had ik dat zeker gedaan. Ik wilde niet met Anna praten want dat voelde aan als het ergste wat ik ooit kon doen. Door de magie van haar stem was ik echter wel verplicht om naar haar te luisteren. Op dat moment wist ik hoe de kat van een heks zich moest voelen. Ze wou haar reactie verklaren en ondanks het feit dat ik liever niet wou luisteren was ik toch wel een klein beetje nieuwsgierig. Haar verklaring leek echter helemaal niet op wat ik verwacht had. Ze begon te praten over haar ouders en de Kerstvakantie. Eerst begreep ik niet wat dat met de mep te maken had maar stilaan vielen alle stukjes in elkaar. Haar ouders wilden haar van het internaat weghalen na de vakantie en zij wilde me niet kwetsen. Ze vertelde me dat het haar speet en dat ze me zou missen. Op de werkelijke vraag over haar gevoelens voor mij kreeg ik echter geen antwoord. Ze schudde verdrietig haar hoofd en omhelsde me. Dit ging niet om troosten. Ze sprak de harde waarheid. Ik had dus nog maar enkele weken om met haar samen te leven. Het deed me pijn om te beseffen dat ik haar los zou moeten laten maar ik begreep hun keuze. Ik stelde voor dat we er nog enkele fantastische weken van zouden maken en ze glimlachte.