Ver weg van jou

Hoofdstuk 14

Ik opende mijn ogen en voelde me gebroken. Voor mijn ogen zag ik een zwarte stof met iets groen er op. Ik vroeg me af waarom ik niet dood was. Het raam was immers hoog genoeg, dat had ik gezien toen ik naar het bos keek. Elke seconde werd het beeld helderder. Het groene ding dat ik gezien had was een hoopje mos. Ik duwde mezelf recht en voelde mijn spieren verkrampen. Dit was het soort pijn dat ik nog nooit eerder gevoeld had. Het voelde aan alsof ik kon sterven op dat moment. Het was immers pure moordende pijn. Ik keek om me heen en zag dat ik op een dak zat. Het was het dak van de veranda die aan de tuin en het bos grensde. Ik had bij mijn sprong niet onder mij gekeken en wist dus niet dat er een dak onder mijn raam lag. Mijn val was dus niet hoog geweest. Dat betekende echter niet dat ik geen pijn had. Ik voelde dat al mijn spieren zich opspanden. Er ging een pijnscheut door mijn wervelkolom. Ik hoorde opnieuw die stem die ik voor mijn sprong gehoord had en keek naar boven. Het meisje hing half uit het raam en stak haar hand naar me uit. Ze was nog jong en leek in de verste verte niet op Juffrouw De Wit. Dat was wel het laatste wat ik verwacht had. Ik meende echt de stem van Juffrouw De Wit gehoord te hebben voor ik sprong. Het meisje zag de twijfel in mijn ogen en stelde zich aan me voor. Haar naam was Anna en ze was een jaar ouder dan mij. Ik knikte en vertelde haar dat mijn naam Lisa was. Dat wist ze blijkbaar al. Anna was mijn kamergenote. Juffrouw De Wit had haar gevraagd of ze een kamer met mij wou delen omdat zij ook alleen sliep. Ik nam haar hand vast en ze trok me omhoog. Ze had erg veel kracht voor een meisje van haar leeftijd maar ik was haar wel dankbaar. Iets in die kracht vertelde me dat ze veel had meegemaakt. Het kon ook aan haar glimlachje liggen. Enkele seconden later stonden we in het midden van de kamer en bekeek ik haar van kop tot teen. Ik had eindelijk een vriendin gevonden. Ik bedankte de god in wie ik niet geloofde en we begonnen te praten.

Lieve lezers,

Dit nieuwe personage is een eerbetoon aan Anna Petrovzka. Ik heb in mijn leven veel boeken gelezen maar haar schrijfstijl verbluft me telkens weer. Ik ben haar enorm dankbaar omdat ze de tijd neemt om ook mijn boeken te lezen. Ze is een enorm voorbeeld voor mij en het betekent dan ook veel voor me. Bedankt voor alles Anna! (De mensen die haar werk nog niet kennen moet ik zeker aanraden het wel te doen).

xxx

Liefs van Nora