Abducted

Hoofdstuk 14

Diezelfde avond zit ik met hevige hoofdpijn in mijn kamer. Hakima is al verschillende keren langs geweest om mij haar bezorgdheid te tonen. Telkens weer moet ik haar praktisch de kamer uit duwen aangezien ze te bezorgd is. 

Tuurlijk apprecieer ik het! Die moederlijke bezorgdheid heb ik namelijk mijn hele leven moeten missen. Hakima vult die leegte ietwat. Alleen is het een ongemakkelijk gevoel. Jaren lang heb ik voor mezelf moeten zorgen en de leegte uit eigen initiatief moeten opvullen. Ik zal er dus nooit aan kunnen wennen.
''Weet je zeker dat je alleen wilt blijven kind?'' hoor ik de bezorgde stem van Hakima klinken.
Ik kijk naar haar op en laat een gemaakte glimlach zien. ''Tuurlijk Hakima, maak je maar geen zorgen!''
Ze blijft nog steeds naast mijn bed staan. Ik haal een beetje ongemakkelijk mijn hand door mijn haar.
''Het gaat echt goed. Ik ga toch slapen dus veel heb je niet aan mijn gezelschap.'' Wuif ik haar nog weg.
Met tegenzin begint ze te knikken. ''Ik heb een aspirientje naast je bed gelegd.''
En tot mijn grote opluchting loopt ze mijn kamer uit.
Wanneer ze de deur achter zich heeft gesloten slaak ik een diepe zucht uit.
Eindelijk alleen.
Die klootzak van een Zakaria is de oorzaak van mijn vreselijke koppijn. Zijn onvoorspelbare actie deed me ontzettend schrikken. Het ergste is nog toen ik me besefte dat hij die arme man had kunnen vermoorden. Hij schoot hem neer met in zijn achterhoofd dat hij iemands leven kon ontnemen. Maar toch stond ie daar geamuseerd te kijken. Die sukkel!
De steken in mijn hoofd beginnen weer op te dagen. Ik begin mijn slaap een beetje te masseren en rijk mijn hand uiteindelijk toch naar het aspirientje uit. Samen met een glas water drink ik het medicijn in één teug op.
Ik stap het bed uit en loop naar het balkon. De avondbries dringt door mijn satijnen pyjama en begint mijn huid te strelen. Ik slaak een verlichte zucht. Frisse lucht doet me namelijk altijd goed. Ik staar naar de horizon en zie de maan in volle aanwezigheid in de hemel staat. Gefascineerd kijk ik ernaar. De maan die onwillig gescheiden is van de aarde.
Aardig triest is het.
''Fascinerend hè!'' hoor ik plots een vrouwelijke stem zeggen.
Een tikkeltje geschrokken kijk ik links van me. Op het balkon naast de mijne staat een dame rond mij leeftijd naar de lucht te kijken. Ik trek een wenkbrauw op wanneer ik zie dat ze alleen haar lingerie aan heeft.
Geen geld voor kleren? Denk ik cynisch, maar gelukkig heb ik 't niet hardop gezegd.
Ze draait haar gezicht weer naar me om en wanneer ze weer wat wilt zeggen wordt ze onderbroken door een mannelijke stem. De stem komt vanuit haar kamer vandaan.
''Wat doe je daar?'' gromt een diepe stem op een dierlijke manier naar haar. Ze wendt haar gezicht van mij af en kijkt achter zich. ''Niks babe.'' Antwoordt ze op een zwoele toon terug.
Ugh, dit maakt me misselijk.
Het mannelijke gestalte loopt het balkon op. Wanneer ik het gestalte in het donker bekijk, zie ik dat het niemand minder is dan Zakaria!
Tot mijn grote nachtmerrie heeft hij alleen maar een boxershort aan. De rest van zijn lichaam wordt open en bloot gepresenteerd aan de buitenwereld. In een reflex ga ik op de grond liggen zodat hij mij niet kan zien. Thank god dat het ook nog eens donker is.
Ik gluur tussen de balkon tralies door en zie het breed gespierde bovenlichaam van Zakaria. Hij staat vlak voor het meisje haar neus waarna ze elkaar ruw beginnen te zoenen.
Met moeite houd ik mijn geconsumeerde voedsel binnen.
Vervolgens tilt hij het meisje met een ruk op waardoor zij haar benen om zijn middel heen legt. Nog steeds zitten ze verwikkeld in een 'gepassioneerde' tongzoen. Het meisje begint plotseling een kreun te laten.
Ugh, misselijkmakend dit.
Zakaria loopt, met het meisje in zijn armen, de kamer weer in. En God mag weten wat ze daar allemaal gaan doen.
Wanneer ik zeker weet dat ze niet meer terug het balkon op gaan, sta ik eindelijk op vanuit mijn oncomfortabele liggende positie.
Ik veeg het stof af van mijn pyjama. In shock kijk ik naar het lege balkon naast me.
What the heck heb ik zojuist gezien?!
Met liefde wil ik het hele gebeuren van m'n netvlies wegbranden, maar tevergeefs zal dat niet kunnen. En ik moet die sukkel morgen ook nog eens onder ogen komen.
''Kan niet beter!'' mompel ik cynisch.
Zakaria heeft- zoals hij wel vaker doet- mijn moment weten te verpesten. Het genieten van de buitenlucht is totaal getransformeerd in een vreselijk schouwspel.
Overdrijf ik? Vast wel maar dit kan echt niet door de beugel.
Ik slaak een vermoeide zucht en voel de steek in mijn hoofd weer opkomen. Ik leg een hand op mijn hoofd en loop vervolgens de kamer weer in.