Abducted

Hoofdstuk 18

Voor een tijdje staar ik geschrokken voor me uit. Hoe hebben ze mij dit aan kunnen doen? Mij zo manipuleren, als een muis die vast komt te zitten in een val. Alsof ik geen enkele waarde bezit, bedriegen ze mij. Een verloren gevoel overspoeld mij. Misschien hebben ze mij zelfs voorgelogen over het feit dat ik zijn dochter ben.. Schiet er opeens bij mij te binnen. Ik heb nog nooit om de bewijzen gevraagd.
Hoe kon ik zo stom zijn! Ik bijt nadenkend op mijn lip. Hoe heb ik ze blindelings kunnen geloven? De mensen die mij hebben ontvoerd notabene!
Verlorenheid maakt plaats voor woede. Ik bal mijn handen tot vuisten en heb de neiging om iets kapot te maken. Het ergste is nog, dat ik zo in de ban was van dit alles, dat ik bijna voor Zakaria begon te vallen. Zakaria
Een gevoel van walging begint zich in me aan te wakkeren. Ik had me bijna voor zijn voeten geworpen. Ik zal ze laten zien wie ik ben!
De ogen van de jongeman voel ik op mijn huid prikken. Gedwongen kijk ik naar hem op en verberg de meest overheersende emotie; Bedrog.
"Gaat het?" Vraagt hij mij terwijl zijn blauwe ogen mij doordringend aankijken.
Ik begin mijn keek te schrapen. "Kan niet beter." Antwoord ik een tikkeltje schor.
"Hier." Ik kijk vol argwaan naar het glas water dat hij mij aanreikt.
Ik trek mijn wenkbrauw op.
Opeens begint hij te lachen. "Het is slechts water. Aangezien je zojuist een gevecht achter de rug hebt en zo te zien een shock hebt moeten doorstaan, dacht ik dat je dit wel even nodig had."
Nog steeds kijk ik hem vol argwaan aan. Hij laat een scheve glimlach zien, wat hem er nog knapper uit laat zien.
"Zal je je gemakkelijker voelen als ik je eerst vertel hoe ik heet?"
Ik leg mijn armen over elkaar heen en trek weer een wenkbrauw op.
"Oke..ik heet Ryan. Aangenaam kennis te maken." Hij steekt zijn vrije hand naar mij uit en kijkt mij geamuseerd aan. Ryan is volgens mij de enige die ik zo..niet serieus heb gezien hier. Voor even kijk ik naar zijn hand, maar schud 'm vervolgens toch. "Esrae." Mompel ik onverschillig. "My pleasure, Esrae." De manier waarop hij mijn naam uitspreekt lijkt net alsof hij elk letter ervan wil proeven. Wanneer ik zie dan onze handen nog steeds in elkaar zitten, trek ik de mijne direct terug. Hij begint zachtjes te lachen en blijft mij doordringend aankijken.
"Nou, Esrae. Heb je dorst?" Hij trekt zijn wenkbrauw uitdagend omhoog.
Ongewild laat ik een glimlach zien. "Het kan lachen." Merkt hij droog op. De manier waarop hij mij quasi geschokt aankijkt doet mij in de lach schieten. "Kijk, nu zie je er nog mooier uit dan voorheen."
Ik loop een tikkeltje rood aan waarna ik direct wegkijk.
Ik hoor hem weer zacht lachen. "Pak aan, die droge keel van je schreeuwt om een verkoeling."
Ik neem het grote glas snel aan. Het koude glas water ziet er aantrekkelijker uit dan normaal gesproken. Ik kijk Ryan kort aan en zie dat hij slechts doordringend terugkijkt.
Ik neem een grote slok en voel het verkoelende water mijn keel binnendringen. Dit voelt inderdaad goed.
Voor ik het weet heb ik het hele glas leeggedronken en geef 'm vervolgens weer terug aan Ryan.
Ik kijk naar zijn blauwe ogen op en zie dat hij mij al die tijd aan het bestuderen is. Ik loop wat rood aan.
"Is er iets?" Vraag ik wat opgelaten.
"Je bent prachtig weet je dat?" Ik kijk hem geschrokken aan.
Nog nooit heeft iemand mij verteld dat ik mooi ben. Laat staan twee keer achter elkaar, door een man.
Mijn hoofd is volgens mij ontzettend rood aangelopen.
"Grapje zeker" wuif ik snel weg.
Hij blijft mij serieus aankijken. Dit is, in de korte tijd dat ik Ryan ken, de eerste keer dat ik hem zo serieus heb gezien.
"Waarom zou ik daarover een grap maken. Je bent werkelijk beeldschoon." Hij steekt nonchalant zijn handen in zijn broekzak, maar blijft zijn ogen op mij gericht houden.
Ik krab ongemakkelijk op mijn arm en ontwijk zijn blik.
Een diepe stilte vult de ruimte.
Ik begin me opeens wat lichtjes in mijn hoofd te voelen. De boosheid die ik zojuist wat heb gesust is weer volledig terug. Om onverklaarbare redenen hoor ik mijn onderbewustzijn schreeuwen dat ik actie moet ondernemen.
Wat moet ik doen dan? Vraag ik mezelf verward af.
Ga naar het kantoor van de man die zich jouw vader noemt en eis duidelijkheid. Ze mogen niet met je sollen!
"Gaat alles goed met je Esrae?" Hoor ik de kalme stem van Ryan opeens vragen. Met een ruk kijk ik hem met een vuile blik aan.
"Uit.De.Weg." Antwoord ik slechts knarsetandend. Hij neemt een stap opzij waardoor ik met grote stappen de kamer uit storm.
Ik zie alles wazig, maar toch helder. Ik hoor alles gedempt maar toch duidelijk. Een aparte siddering glijd door mij heen.
Ik loop de gang door en zie de deur steeds dichterbij komen.
Met een klap open ik de deur waardoor ie hard tegen een kastje aankomt. Ik storm het kantoor in en loop direct op Zakaria af. Karim en Zakaria staan op en kijken mij gek genoeg niet verrast aan. Alsof ze mij allang hadden verwacht.
Wanneer ik voor Zakaria sta, grijp ik zijn kraag vast en duw mezelf naar hem toe.
"Wie denk je wel niet dat je bent hè! Mij manipuleren, alsof ik een of ander dom wicht ben. Hè!" Schreeuw ik woedend. "Laat me onmiddellijk los Esrae." Antwoord Zakaria slechts kalm. Hij en ik weten heel goed dat hij zich gemakkelijk van mij los kan krijgen, maar in plaats daarvan vraagt hij het me.
"Waarom doe je het niet zelf hè? Of zit er misschien wat achter. Zoals alles wat jullie doen!" Schreeuw ik harder.
"Kalm aan Esrae." Hoor ik de stem van Karim krachtig door de ruimte weergalmen.
Ik draai me met een ruk naar hem om. Ik begin ongemeend te lachen.
"Als dat niet mijn vader is." Spuw ik er vol afschuw uit.
"Doe rustig Esrae en laat Zakaria los." Ik kijk Zakaria kort aan en zie dat hij koel terugkijkt.
Aangezien ik hem nooit weg kan duwen, duw ik mezelf van hem weg en laat zijn kraag los.
Ik loop naar het bureau toe van Karim totdat ik tegenover hem sta. "Jij gaat mij nu vertellen wat hier allemaal aan de hand is en waarom jullie mij zo erg hebben gemanipuleerd." Sis ik woedend uit terwijl ik naar hem wijs.
Karim kijkt mij koel aan en werpt snel een blik naar Zakaria.
Woedend sla ik mijn vuist op het bureau waardoor ze me allebei aankijken. "Antwoord!" Schreeuw ik uit.
"Voordat ik dat ga doen, moet je eerst wat ondertekenen." Antwoordt Karim even beheerst als eerst.
Ik kijk hem verwilderd aan. "Laat zien dan." Mijn ongeduld begint steeds meer te stijgen.
Zakaria haalt een document te voorschijn en legt het voor mij neer.
"Teken dit en daarna zullen we je alles vertellen."
Ik kijk op en ontmoet de nietszeggende blik van Karim.
"Denken jullie nou echt dat ik zo dom ben om jullie te vertrouwen?"
"Als jij dit contract ondertekend, kunnen wij er niet onderuit. Het is namelijk waterdicht."
Ik laat mijn ogen vlug langs de eerste paar bladzijdes dwalen.
"Een geheimhoudingsovereenkomst.." Concludeer ik stilletjes.
"Een non- disclosure agreement, noemen we het ook wel. Wanneer je dit tekent zal er niks meer voor je achter gehouden worden. Je zal bij elke bijeenkomst worden verwacht en iedereen uit het hele maffiacircuit zal van jou bestaan afweten." Antwoordt Karim zakelijk. Zijn houding en poker-face weerspiegelen een echte maffiabaas.
Ik begin te slikken. Twijfels diep gegriefd in mijn gedachtes. Alle voor en nadelen afwegend, bedenk ik een manier om al mijn antwoorden te krijgen zonder dit contract te tekenen.
"En wat als ik het niet doe?"
Karim steekt zijn handen rustig in de zakken van zijn colbert.
"Dat betekend dat jij hier heel je leven met onbeantwoorde vragen moet zitten.."
Hij laat een korte stilte vallen.
"..En dat je je oom en vriendin nooit meer komt te zien."
Geschrokken kijk ik op.
"M-mag ik ze nog zien? I-ik dacht d-dat ik ze nooit meer mocht zien.." Uit het veld geslagen kijk ik hem verloren aan.
"Of je tekent nu, of je laat alle deuren gesloten."
Ik neem plaats op een stoel tegenover hem en houd het contract voor mijn neus. Ik blader er wat doorheen en zie allemaal voorwaarden waar ik me aan moet houden. Niets verdachts. Dat dacht ik althans.
"Waarom doen jullie überhaupt aan contracten? Alles wat jullie doen is toch al tegen de wet. En daarbij, als er ooit een contractbreuk ontstaat zal er geen rechter zijn die de definitieve beslissing neemt."
"Wij zijn onze eigen rechters. Wie een contractbreuk ondergaat ziet de gevolgen van dien." Antwoordt Karim koel terug.
Een rilling glijdt over mijn rug. Ik weet namelijk precies over welke gevolgen ze het hebben. Namelijk de dood, met daarvoor de zwaarste martelingen.
Ik slik voor de tweede keer.
Adem diep in en vervolgens uit.
Zakaria reikt mij een pen aan die ik met trillende handen aanneem.
Als bevroren bekijk ik het contract en laat de pen boven het papier hangen. Ik werp nog snel een blik naar Karim, die mij strak blijft aankijken. En vervolgens naar Zakaria die mij met zijn donkere ogen gadeslaat.
Ik adem de lucht nogmaals diep in, alsof ik hierna nooit meer ademen zal.
Ik zet mijn handtekening op het papier waarna ik mijn ingehouden adem weer uitadem.
De handtekening die ik heb gezet symboliseert mijn bondgenootschap tussen het maffiacircuit en mij.
Ik heb het contract met de duivel ondertekend.