Wat Als Harry Potter Een Zus Had Gehad

Te laat (deel 2)

Ik stond die ochtend vroeg op, het was weekend maar ik moest nog iets doen. Ik wandelde rustig naar de uilentoren ik had een brief geschreven voor Remus. Ik moest aan iemand kwijt hoe ik me voelde. Iedereen dacht dat het me niets uitmaakte dat Harry en ik alleen nog maar genegeerd werden. Ik kan je nu vertellen dat dat waar was... Maar dan zou ik liegen. Ik had al mijn gevoelens opgeschreven en gaf ze aan Albert. Die kraste liefdevol naar me en vloog vervolgens weg. Ik zuchtte en liep terug naar de leerlingenkamer. Toen ik daar aankwam zag ik Harry in de sofa. Hij was alleen en leek in gedachten verzonken starend naar de haard die zacht knetterde. Ik ging naast hem zitten. Hij schrok even maar toen hij zag dat ik het was ontspande hij weer. Ik wist dat Harry hier evenveel onder leed als ik en ik liet zachtjes mijn hoofd op mijn schouder rustte. Zo zaten we daar... Niets zeggend maar toch elkaar begrijpend. Langzaam aan druppelde iedereen gapend binnen. Niemand praatte met ons... Ze waren allemaal bang. Zelfs Ginny keek ons angstig aan. Fred en George liepen voorbij en keken ons aan. Ze boden ons aan om mee te gaan ontbijten maar we hadden beiden dezelfde reactie: we schudden zachtjes ons hoofd. Ook Ron kwam naar beneden, hij plofte naast Harry neer maar zei niets. Hetzelfde gebeurde toen Hermelien binnen kwam: ze kwam naast me zitten. Zo zaten we daar... Minuten passeerden.
Op een bepaald moment werd de stilte verstoord door de grommende maag van Ron. Na een paar seconden barstte we alle vier in lachen uit. We besloten dan toch maar te gaan eten. In de grote zaal aangekomen werden we weer aangestaard. Van Kasper waren we het ondertussen wel gewoon maar dit, dit was iets wat we nooit gewoon zouden worden. We zaten een paar plaatsen van de rest van de Griffoendors. Niemand wou ook maar iets te maken hebben met Harry en mij. Na een vluchtig ontbijt wandelden we door de gangen. We passeerden Draco die me hatelijke blikken toewierp. Dit was ik zat, de hatelijke blikken kreeg hij terug naar zijn hoofd geslingerd. Zijn gezicht veranderde en het enige wat er nog overbleef was een gekweste blik. Hoe verwachtte hij dat ik me moest voelen ? In gedachten verzonken liep ik haast tegen Sneep. Die keek me met een verwarde blik aan en richtte vervolgens zijn blik op Harry. "Professor Perkamentus wilt jullie spreken": zei hij even monotoon als anders. Waarom wou Perkamentus ons spreken? Zachtjes knikten Harry en ik. We volgen Sneep tot aan het standbeeld van de adelaar. "Citroensorbet" zei Sneep. We gingen de trappen op tot we voor de grote deur stonden. Sneep was beneden gebleven. We klopten op de deur, deze ging direct open maar toen we binnen gingen was Perkamentus nergens te bekennen. We liepen verder naar binnen en daar zag ik een magnifieke vogel in een kooi. Ik liep er stil naar toe, de vogel zag er echter triest uit. Ik kreeg er medelijden mee. Ik hoorde achter me dat Harry met iemand aan het praten was. Ik draaide me om en zag dat die iemand de sorteerhoed was. Ik ging naast Harry staan. Ik had al een vaag vermoeden waar ze het over hadden.

-----------------------------------------------------------------
Een kort hoofdstukje maar ik heb me toch aan mijn woord gehouden.
grtjs skanul