...ΕΞΑΡΤΗΣΗ...

...ΑΤΥΧΗΜΑ...

Τ-"Θα ερθω και εγω..δεν σας αφήνω μόνους.."

Κ-"Δεν θα σε εμπόδισω..αλλα οτι κιαν δεις μην ανακατευτεις.."

Μπηκαμε στο αυτοκινητο του Κριστιαν και λίγα λεπτα αργότερα φτάσαμε σε μια ερημωμένη περιοχή...είδαμε τον Αλεξαντερ εξω απο το αυτοκινητο του και σταματήσαμε διπλα του...κατεβήκαμε και ο Κριστιαν τον πλησίασε αγριεμένα...

Α-"Για πες μου λοιπόν..τι με ηθελες.."

Κ-"Ξέρεις οταν ενοχλούν κάτι που ειναι δικό μου..μπορω να φτάσω στα άκρα.."

Α-"Εσύ ενοχλήσες την Τζενιφερ οταν ηταν μαζί μου και την πήρες απο μενα..τώρα ζητάς και τα ρέστα?.."

Κ-"Δεν την πήρα απο σενα..παντα ηταν δική μου.."

Φώναζαν δυνατά και πλησίασαν έντονα ο ενας τον αλλον...πηγα κοντά τους και μπηκα στην μέση...

Τ-"Σας παρακαλώ ας σταματήσει εδώ.."

Α-"Γιατι δεν του λες?.."

Ο Κρίστιαν τον κοιτάζει με απορία και εγω το ίδιο...

Τ-"Τι να του πω?.."

Α-"Οτι τον κερατώνεις τοσο καιρό μαζι μου..απο τοτε που ήρθες στην Αθήνα.."

Τ-"Τι ψέμματα ειναι αυτά που λες?.."

Γιατι το κανει αυτο ο Αλεξαντερ?..τι προσπαθεί να καταφερει?..

Κ-"Τζενιφερ τι λεει?.."

Τ-"Δεν ειναι αληθεια..χθες το πρωι τον συνάντησα πρωτη φορα μετα απο την Θεσσαλονικη.."

Ο Κριστιαν θυμώνει πολύ και ρίχνει μια δυνατή μπουνια στον Αλεξαντερ...γυρνάει το προσωπο του και ματωνουν τα χειλη του...

Κ-"Λες ψέματα..και αυτό προσβάλει την Τζενιφερ.."

Α-"Δεν λέω ψεματα..κάθε πρωι που έφευγες για την δουλειά ερχόμουν στο σπιτι σας και πεφταμε στο κρεβάτι.."

Που ξερει ο Αλεξαντερ ποτε δουλεύει ο Κριστιαν?..μας παρακολουθεί τοσο καιρο?...

Κ-"Το κορμί της το αγγίζω μονο εγώ..ξερω πολυ καλα πως λες ψεματα.."

Πιάνονται στα χέρια και χτυπιουνται δυνατά...προσπαθω να τους χωρίσω και τοτε μια δυνατή μπουνια καταλήγει στην κοιλιά μου και πέφτω κατω...πονάω παρα πολυ που σχεδόν χάνω τις αισθήσεις μου...ο Κρίστιαν τρεχει κοντα μου και με αγκαλιάζει...με βαζει μεσα στο αυτοκινητο και πολυ γρηγορα με μεταφέρει στο νοσοκομειο...βλεπω αίμα να τρεχει και κλείνω τα ματια μου ζαλισμένη...φτάνουμε και με πηγαινει γρηγορα στα επιγοντα περιστατικά...οι γιατροί με βάζουν μεσα σε ενα δωματιο και με εξετάζουν...υστερα μου κάνουν μια ηρεμιστική ένεση και νιωθω βαριά τα ματια μου...

Νιωθω ενα χερι να χαιδευει απαλά τα μαλλιά μου...ανοιγω τα μάτια μου και βλέπω τον Κριστιαν να μου χαμογελάει...

Κ-"Συγνώμη μωρό μου.."

Τ-"Μην ζητάς συγνωμη..ξέρω οτι δεν το ηθελες.."

Λέω με οση δυναμη φωνής εχω...

Τ-"Πόση ώρα κοιμάμαι?.."

Κ-"4 ωρες περίπου.."

Τ-"Σου ειπε κατι ο γιατρός?.."

Κ-"Μολις δει τις εξατασεις σου θα μας ενημερώσει.."

ακούμε ενα χτύπημα στην πόρτα και ο γιατρός μπαινει μέσα...μας πλησιάζει κρατωντας εναν φάκελο...

Γ-"Πως αισθάνεστε?.."

Τ-"Εξαντλημένη.."

Γ-"Ειναι λογικό..καναμε αρκετές εξετασεις για να βεβαιωθούμε πως ειναι ολα καλα.."

Γνέφω καταφατικά και ανασηκωνομαι ελαφρά στο κρεβατι...ομως ενας πονος χαμηλά με τρομάζει...

Γ-"Σας κρατήσαμε ζωντανή..αυτό ηταν μια επιτυχία για μας.."

Τ-"Σας ευχαριστω πολύ.."

Γ-"Ομως το παιδί δεν τα κατάφερε..το χτύπημα ηταν πολύ ισχυρό.."

Τι εννοει?...δεν καταλαβαίνω...το χτύπημα,η ηρεμιστική δεν με βοηθούν να καταλάβω τα λογια του...

Τ-"Ποιο παιδί γιατρέ?.."

Γ-"Ήσασταν εγκυος..2 μηνών.."

Silia Stefanou....