...ΕΞΑΡΤΗΣΗ...

...ΓΙΑΤΙ?...

Τζ-"Ομως τωρα θα φάμε..γιατι το φαγητο ειναι έτοιμο.."

Ειπε και χαμογελαστός επέστρεψε στην κουζινα...τον ακολούθησα και καθίσαμε στην τραπεζαρία...σέρβιρε το φαγητο και τσούγκρισαμε τα ποτηρια μας...το κινητο μου αρχισε να χτυπαει σαν τρελο και σηκωθηκα ορθια...το εβγαλα απο την τσαντα μου και σήκωσα το τηλεφωνο μου...

Τ-"Γεια σου μαμα.."

Μα-"Παιδι που βρίσκεσαι?.."

Τ-"Γιατι μαμα τι εγινε?.."

Μα-"Με πηρε τηλεφωνο η Μόλι..συμβαίνει κατι σοβαρό.."

Η Μόλι?..θυμάμαι οτι ειναι μια φίλη της μαμάς μου και εργάζεται σε ενα νοσοκομειο στην Αθηνα...

Τ-"Μιλα μην με σκας.."

Μα-"Μου ειπε πως καιρο έβλεπε τον Κριστιαν να πηγαινει εκεί για εξετασεις αλλα τις θεώρησε απλές..ομως με πηρε πριν μια ωρα και μου ειπε πως εδω και λίγες μέρες του εχουν κανει εισαγωγη.."

Μου κόπηκαν τα ποδια...δεν γνωρίζω τιποτα για ολα αυτα...

Τ-"Σε ποιο νοσοκομειο μαμα?.."

Μα-"Στον Ερυθρό Σταυρό.."

Εκλεισα το τηλεφωνο και πανω στο πανικό μου το εβαλα στην τσαντα και φορεσα το μπουφάν μου...

Τ-"Πρεπει να φυγω.."

Ειπα και ετρεξα στην πόρτα...ο Τζακσον με ακολούθησε και με σταματησε...

Τζ-"Ειμαστε δυο ωρες μακρυα..θα σε παω εγω.."

Τ-"Τωρα ομως..τωρα.."

Εγνεψε καταφατικά και φόρεσε το παλτό του...με πολυ γρηγορο ρυθμό κλείδωσε το σπιτι και μπηκαμε στο αυτοκινητο...ξεκινησε αμεσως και πήγαινε με μεγαλη ταχύτητα...σε μια μιση ωρα φτάσαμε στην Αθηνα εξω απο το νοσοκομειο...

Τζ-"Παρε με αν εχεις νεα.."

Τ-"Γεια.."

Ειπα και τρέχοντας μπηκα μεσα...πηγα στις πληροφορίες και ειπα το όνομα του Κριστιαν...μου είπαν πως τον εχουν στον 3ο όροφο στο 245 δωματιο και με το ανσασερ εφτασα εκει...βρηκα το δωματιο και μπηκα μεσα...κοιταξα τον Κριστιαν και τον ειδα με κλειστά ματια...ειναι συνδεμένος με καλώδια και αυτο δεν ειναι καλό...τα ματια μου βουρκωσαν και πλησιασα...κάθισα στην καρέκλα διπλα του και χάιδεψα απαλά τα μαλλια του...
Τι εχεις ψυχή μου?..γιατι δεν μου μίλησες?..
Μονόλογισα και τοτε αρχισε να κουναει τα μάτια του...τα ανοιξε και με κοιταξε με περιέργεια...

Κ-"Τζένι..τι κανεις εδώ?.."

Ειπε με βαριά φωνή,σχεδόν δεν μπορει να μιλήσει...

Τ-"Καρδια μου..γιατι?..γιατι δεν μου μίλησες.."

Κ-"Φυγε σε παρακαλω..δεν θελω να με βλεπεις ετσι..προχώρησε την ζωη σου..εγω τελειωσα.."

Σκούπισα τα δακρυα του και κράτησα το χερι του σφικτα...

Τ-"Δεν πρόκειται να παω πουθενά..θα γινεις καλα και θα φύγουμε μαζι απο εδω.."

Κ-"Εχω κανει πολλες εξετασεις..η καρδια μου δεν θα αντέξει..κοίτα με με μηχάνημα μενω στην ζωη.."

Εκλεισα τα ματια μου ομως τα δακρυα μου στερεψαν...ο πονος την καρδια ειναι τοσο δυνατος...τον αγκάλιασα απαλά και εκλεισα τα μάτια μου...ξαφνικά ανοιξε η πορτα και ενας γιατρός μπηκε μέσα με εναν φάκελο στα χέρια του...

-"Κριστιαν μολις ήρθαν οι απαντήσεις απο Βοστόνη..δυστυχώς ο γιατρός απαντησε πως δεν μπορεις να κανεις το χειρουργειο,ειναι ανώφελο..."

Τα ματια του βουρκωσαν...και ο γιατρός βγήκε απο το δωματιο...ετρεξα πισω του και τον σταμάτησα...

Τ-"Γιατρέ σιγουρα θα υπαρχει κάποιος τρόπος να γινει καλα..οτι κιαν ειναι θα το κάνουμε.."

-"Πιστέψτε με πως αν υπήρχε τρόπος θα τον ειχα βρει..δυστυχώς η πάθηση του Κριστιαν ειναι πολύ βαριάς μορφής..να ειστε ετοιμη για το κακό..αυτη η παθηση δυστυχώς δεν μας ορίζει τον χρονο ή το ποτε και ηδη ο Κριστιαν μενει στην ζωη απο την υποστήριξη του μηχανήματος..."

Ο Γιατρός εφυγε και εγω ακούμπησα την πλατη μου στον τοιχο...γλίστρησα μεχρι το πατωμα και έκλαψα με λιγμους...δεν μπορει γαμωτο!!!...γιατι σε αυτον Θεέ μου...γιατι??????....

Silia Stefanou
:( :( :(