...ΕΞΑΡΤΗΣΗ...

...ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΜΟΥ...

Τ-"Ποιο παιδί γιατρέ?.."

Γ-"Ήσασταν εγκυος..2 μηνών.."

Τα μάτια μου βουρκώνουν...έχασα το παιδί μου?...το παιδί που Κριστιαν?...δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου...δεν είχα καταλαβει πως ημουν εγκυος...

Γ-"Το εξιτήριο σας ειναι έτοιμο.."

ο γιατρός δειχνει οτι λυπάται και φεύγει απο το δωματιο...ο Κρίστιαν με αγκαλιάζει και εγώ κλαιω με λιγμους...

Τ-"Έχασα το μωρό μας.."

Κ-"Δεν φταις εσύ..εγώ φταίω..εγώ.."

Λεει και κλαιει στην αγκαλια και εκείνος...με βοηθάει να ντύθω και υπογράφω το εξιτήριο μου...λίγη ωρα αργότερα βρισκόμαστε σπιτι,με βάζει να ξάπλωσω στο κρεβατι για να ξεκουραστω και φεύγει απο το δωματιο...κουρνιαζω στο κρεβάτι και χαιδέυω την κοιλιά μου...
"Συγνωμη μωρακι μου..δεν ηξερα οτι υπάρχεις.."
Λέω κλαίγοντας...και τοτε ακούω την πορτα να χτυπαει δυνατά...σκουπίζω τα δακρυα μου και σηκώνομαι προσεκτικά...πηγαινω στο σαλονι και δεν βλεπω τον Κριστιαν...βλεπω οτι λείπει το σακακι του απο τον καλογερο και κατάλαβα πως εφυγε...

ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ
Η κατασταση του Κρίστιαν εχει ξεφύγει...εχει περασει μια βδομάδα που μετά την δουλειά δεν γύριζει στο σπίτι...λείπει ολη την ημέρα και γυρνάει αργά το βράδυ...μυρίζει αλκοόλ και πεφτει για ύπνο δίχως να πει λέξη...εγώ μενω ξαπλωμένη διπλα του δαγκώνοντας τα χείλη απο θλίψη και δεν λέω κουβέντα...ομως δεν αντέχω αλλο να ζώ ετσι...έχασα το παιδι μου και για μενα ειναι ο χειρότερος πονος...δεν μπορώ να βλεπω τον Κριστιαν να καταστρέφεται και μην βρίσκεται διπλα μου τωρα που τον χρειάζομαι...κοίταξα το ρολόι και ειναι 3 τα χαράματα...ειμαι ξαπλωμένη και τον περιμενω...αποψε θα του μιλησω...ακούω την πόρτα και μπαινει μεσα...ερχεται στο δωματιο και βγαζει τα παπούτσια του...πετάει το σακακι του στο πατωμα και ξαπλώνει με τα ρουχα στο κρεβατι...ανοιγω το φωτιστικό διπλα μου και ανακαθομαι στο κρεβάτι...

Τ-"Έτσι θα συνεχίσουμε.."

Με κοιτάζει με τα θλιμμένα ματια του και ανακαθεται και εκείνος...

Τ-"Χάσαμε το παιδί μας και αυτό στοίχισε και στους δυο μας..ομως μόνο μαζί μπορούμε να το ξεπεράσουμε..όχι με αυτον τον τρόπο..."

Κ-"Τζένι.."

Λεει και τα μάτια του βουρκωνουν...τον αγκαλιάζω και τον ηρεμώ...

Τ-"Σ'αγαπαω..είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος για μένα..σ'έχω ανάγκη δίπλα μου..χρειάζομαι την αγαπη σου..δεν είναι λύση το ποτό.."

Βγαινει απο την αγκαλιά μου και τρίβει δυνατα το προσωπο του...

Κ-"Εγώ σε χτύπησα..δεν ήξερα οτι ήσουν διπλα μου..στο ορκίζομαι..δεν ηξερα.."

Οποίος και να με χτυπούσε ξερω πως θα ειχε τι ίδιο αποτέλεσμα...δεν θα μπορούσα να το αποφύγω...

Τ-"Δεν το ηθελες..το ξέρω καρδια μου.."

Σηκωνεται όρθιος και περπαταει...στέκεται μπροστα απο το κρεβατι και με κοιταζει...

Κ-"Δεν σου αξίζω..σε ειχα πληγώσει με τον χαρακτήρα μου..και τώρα έκανα αυτό το τραγικό λαθος..εξαιτίας μου δεν θα εχουμε στην αγκαλια μας το παιδι μας.."

Τ-"Μην το λες αυτό.."

Κ-"Πρεπει να βρεις την ευτυχία σου..και μαζι μου δεν θα την εχες ποτέ..θα φύγω απο την ζωη σου για παντα.."

Silia Stefanou...