...ΕΞΑΡΤΗΣΗ...

...ΘΥΜΟΣ...

Άνοιξα τα μάτια μου και ανακάθισα στο κρεβατι...κοίταξα γύρω μου και πανικοβλήθηκα...βρίσκομαι σε ενα ξένο δωμάτιο και απεναντι μου σε μια πολυθρόνα καθεται ο Αλεξάντερ...

Α-"Επιτέλους ξύπνησες.."

Στο μυαλό μου ερχεται η στιγμή που γύριζα σπίτι και μέτα έχασα τις αισθήσεις μου...

Τ-"Που είμαστε?..γιατί το έκανες αυτό?.."

Με κοιταζει χαμογελαστός...καθισμένος άνετα στην πολυθρόνα...

Α-"Βρισκόμαστε πολύ μακριά απο την Αθήνα..μακριά απο τον Κρίστιαν..μόνο εσύ και εγώ.."

Τ-"Τι νομίζεις πως θα καταφέρεις με αυτον τον τρόπο?.."

Α-"Και μόνο οτι δεν θα ξυπνάς στην αγκαλιά του..είναι αρκετό για μένα.."

Αυτό που κανει ειναι τρελό...πρεπει να κανω κατι...τι ομως ?...

Τ-"Οτι κιαν κάνεις..εγώ θα είμαι μαζί με τον Κριστιαν..ακόμα κιαν με κρατήσεις εδώ φυλακισμένη..η καρδιά και η σκέψη μου θα είναι κοντά του..."

Το προσωπο του θυμώνει και έξαλλος σηκωνεται και με πλησιάζει...

Α-"Ο Κριστιαν θα τελειώσει σύντομα..μια για πάντα.."

Λεει και δένει τα χέρια μου με χειροπέδες στο κρεβάτι...

Τ-"Τι εννοεις?..μίλα ξεκάθαρα..."

Φώναξα πολύ δυνατα...

Α-"Κάνε λίγη υπομονή.."

Λεει και φεύγει απο το δωμάτιο...τα μάτια μου βουρκωνουν απο φόβο...τι εννοούσε?...θα κανει κακο στον Κρίστιαν?...Θεέ μου ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω...αυτος ο άνθρωπος είναι τρελός...με παρακολουθούσε είμαι σίγουρη πια...δεν τον συνάντησα τυχαια στον δρόμο...το ειχα στήσει...

4 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ...
Οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν...έχω κανει οποια προσπάθεια περνούσε απο το χέρι μου για να με αφήσει...δεν τρωω παρα μονο πινω λιγο νερο...ο οργανισμός μου ειναι πολύ εξαντλημένος...κάθε φορά που ανοιγει η πόρτα και μπαινει μέσα φοβαμαι μην μου πει κάτι κακό...οτι πείραξε το Κριστιαν...το άγχος μου ειναι τόσο μεγάλο που πολλες φορές λιποθυμώ...
Σήμερα δεν ηρθε στο δωματιο το πρωι...ολη μέρα ειμαι ξαπλωμένη μα κλειστά τα μάτια...σκέφτομαι τον Καταρράκτη που κολυμπούσα με τον Κριστιαν...έτσι περνώ δυναμη...οση μπορώ...ξαφνικά ανοιγει η πόρτα και μπαινει μέσα...ανοιγω τα ματια μου και τον κοιτάζω ευδιαθετο...

Α-"Τι κάνει το κορίτσι μου?.."

Τον κοιτάζω με μίσος...πως μπορεί να μου το κάνει αυτό?...

Α-"Νομιζω πως ήρθε η μέρα να τηλεφωνησουμε στον Κρίστιαν.."

Τ-"Στον Κρίστιαν?.."

Γελάει δυνατά με την ερώτηση μου...

Α-"Ναι..για να μάθει οτι είσαι μαζί μου..εσύ η ιδια θα του πεις πως σε κρατάω εδώ και πως θες να ερθει να σε πάρει.."

Τ-"Γιατι να το κάνω αυτό?..τι σκαρωνεις?..πες μου.."

Φώναξα με οργή κλαίγοντας...

Α-"Θα τον πιάσω σαν το ποντίκι μες την φάκα..θα ερθει να σε πάρει και θα τον σκοτώσω μπροστα σου.."

Αρχισα να τραβιέμαι απο τις χειροπέδες και να προσπαθω να ελευθερωθω για να τον χτυπήσω με τα χέρια μου...

Τ-"Δεν πρόκειται να του πω να έρθει..σε μισώ..θα πληρώσεις για όσα μας έκανες.."

Τραβαει το σακακι του και βγαζει ενα όπλο...με σημαδεύει και οπλίζει...

Α-"Θα σου δώσω το κινητο μου και θα τον πάρεις..αλλιως.."

Λεει και φερνει το όπλο ακομα πιο κοντα μου...

Τ-"Σκότωσε με..αν έτσι ξερω πως θα ζήσει ο Κριστιαν..σκότωσε με τωραα.."

Ειπα με λογια που έβγαιναν απο την καρδια μου...και θύμωσε πολυ...κραταει το οπλο σταθερά και....

Silia Stefanou